For Your Eyes Only LEZERS TOP 2023

Beste filmliefhebber,

Jullie oordeel is geveld.

Afgelopen jaar werden veel woorden vuilgemaakt aan het onverwachte Barbenheimer succes. Was dat slimme marketing of daadwerkelijke verwondering? Was het een zoekend publiek dat klaar lijkt met het tot het bot afgekloven superheldengenre? Interessant vraagstuk maar dit jaar sta ik liever stil bij het overlijden van Andre Braugher (61) en Richard Belzer (78). Beiden speelden ze een hoofdrol in een enigszins vergeten politieserie uit de jaren negentig: Homicide: Life on the Street (1993-1999). Die serie kent de afgelopen jaren een hoge body count, want een krappe twee jaar terug overleden al Yaphet Kotto (81) en Ned Beatty (83).

Homicide is de officieuze voorloper van de serie The Wire (2002-2008), dat zich ook afspeelt tussen de politie en criminaliteit in Baltimore. The Wire, met een ongekende rijkdom aan verhalen, karakters en dialogen, geldt voor mij (en vele anderen) als absoluut hoogtepunt in de televisiegeschiedenis. Het bijzondere aan beide baanbrekende series is dat dezelfde man aan de basis staat.

Voor The Wire is David Simon (1960) vanaf het begin tegelijk geestelijk vader en showrunner. Maar tijdens het ontwikkelen van Homicide is hij nog de journalist en schrijver, die in de jaren tachtig in Baltimore de lokale misdaad en politiek heeft gevolgd. Op basis van die ervaring publiceert hij het boek Homicide: A Year on the Killing Streets (1991), waarin hij het jaar beschrijft dat hij meeliep met de detectives van de homicide unit. Het vormt de basis voor de serie, waarmee Simon zich ontwikkelt als scenarist en later producent. Samen met ex-detective en scenarist Ed Burns (1946) schrijft hij hierna nog een boek over de drugswereld in Baltimore: The Corner: A Year in the Life of an Inner-City Neighborhood (1997). Burns en Simon creëren op basis van Simons twee boeken en Burns ervaring de fenomenale serie The Wire. Hierin vormt de wereld van de detectives, politiek en drugsbazen één groot fascinerend ecosysteem. Een serie die dankzij de doorwrochte en levensechte scenario's van doorlopende verhaallijnen, knetterende dialogen en een fantastische cast de beste tv-serie ooit genoemd mag worden.

Maar vóór McNulty, Bunk, Freamon, Greggs en Omar waren er dus al Pembleton, Munch, Giardello, Crosetti en Bolander.

En Homicide was misschien wel vernieuwender dan The Wire. Het brak met de standaard mal voor tv- en misdaadseries. Het is een van de eerste series met stelselmatig handgeschoten camerawerk en razendsnelle edits, die het gevoel van een reality-serie geven. Die overbelichte, digitale beelden zijn dan nog geen clichématige gimmick, maar een uitgekiende manier om het echte politiewerk zo dicht mogelijk te benaderen.
De serie volgt detectives van vlees en bloed, die het vaker over hun persoonlijk leven hebben dan over het lopende onderzoek. Dat zorgt voor frisse en humorrijke dialogen, die dertig jaar later nog altijd prikkelen. En die gemengde cast, zwart, wit, latino en italiaans, ze staan allemaal op de voorgrond zonder dat hun kleur een grote rol speelt. In de praktijk bestond die mix natuurlijk wel, maar op televisie kwam je dat zelden tegen. Via de dialogen en hun fysiek overspoelen ze je met hun twijfels, plagerijen, geouwehoer, cynisme, fanatisme en zwarte humor.

Richard Belzer speelt de sarcastische, rechtlijnige en vasthoudende detective John Munch met zo veel pathos, dat hij als Munch met zijn kenmerkend bruingetinte zonnebril rollen en cameo's kreeg in meer dan tien andere series (o.a. Law & Order, The X-Files, The Wire, 30 Rock en Sesame Street).
Ned Beatty is Munchs partner, de zachtaardige Stanley Bolander. Hij is niet de scherpste detective van de unit en lijkt soms alleen zijn pensioen uit te willen zitten. Maar zijn jaren geven hem de intuïtie voor wanneer een detective werkelijk het verschil kan en moet maken. Op die momenten verrast hij je met een explosief verantwoordelijkheidsgevoel.
Yaphet Kotto vertolkt de praktische en doorgewinterde luitenant Al Giardello (G.). Zijn klagende detectives voelen dat hij ze beschermt tegen de met statistiek geobsedeerde brass and bosses. Zelden verliest hij zijn cool. Niemand die zo mooi kan zuchten voor het grote case-bord (gevuld met zwarte en rode namen die nooit opraken) als hij. Een personage waarin Kotto zijn overvloedig charisma helemaal uitbuit.

Andre Braugher, tot slot, heeft de rol van zijn leven als de arrogante sterdetective Frank Pembleton. Zijn kolderieke karakter in Brooklyn Nine-Nine bereidt je in niets voor op het energieke personage Pembleton. Hij is the odd-one-out tussen een club van eigenheimers. Hij werkt het liefst alleen, met een schild van iemand die als kind te weinig is gezien en te vaak geschonden in vertrouwen. Zijn geldingsdrang viert hij volledig bot op zijn werk.
Elke aflevering kijk je uit naar de verdachte die samen met hem in de box zal belanden voor een zinderende ondervraging. Pembleton dwingt met zijn gezichtsexpressies al geloofwaardige getuigenissen af en dan moet het echte spel nog beginnen. Het zijn formidabele scenes, werkelijke show pieces. Zoals in de aflevering Black and Blue (S2) waarin hij een (onschuldige) getuige langzaam afbreekt met een opeenvolging van psychologische trucs en tot een emotionele schuldbekentenis dwingt. Dat alleen maar omdat hij van G. zijn onderzoek niet op zijn eigen rechtlijnige manier mag uitvoeren. Dit tot prachtige ergernis van Giardello.

Zo zit de serie vol met spetterend acteerwerk van nog zeker vier andere volwaardige hoofdrollen en geweldige bijrolacteurs. De afleveringen worden gekleurd met het mededogen waarmee ze de veelal eenvoudige zielen vertolken die betrokken raken in de misdaad en verdrinken in hun eigen fouten en leugens.
Dit zijn detectives om echt van te houden. De moordzaken zijn eerder een reflectie op hun karakters dan andersom. Kijk die series zodra je de kans krijgt. True that.

de hoogste tijd voor de stemming van 2023.

VW

nr Film 2023 pt 1. Barbie 7 2. Tár 6 3. The Quiet Girl 4 The Whale 4 5. Anatomie d'une Chute 3 Asteroid City 3

nr Flop 2023 pt 1. babylon 4 napoleon 4 3. the killer 3

Henk te U.



Top
1. Upon Entry
2. The Quiet Girl
3. Triangle of Sadness
4. Tár
5. The Whale
6. Reptile
7. The Killer
8. Barbie
9. La Sociedad de la Nieve
10. Longest Third Date

Peter te U.

Dat er in landen met repressieve regimes vaak schitterende films worden gemaakt, bewijst mijn top 3 maar weer eens. De nr. 1 daarvan was op de valreep van 2023 nog te zien: een uitzonderlijk rijke film die uitgebreid de tijd neemt voor zijn personages en dialogen en waarin zowel innerlijke als uiterlijke landschappen op verbluffende wijze zijn weergegeven. Een film ook die de kijker in verwarring achterlaat - zoals het hoort.

Marianne te U.


Top
1. Onyx the Fortuitous and the Talisman of Souls    (Andrew Bowser, USA)

Deze horrorkomedie is zeker niet voor iedereen geschikt, maar de mix van hilarische en toch ook aandoenlijke personages, horror en fantasy elementen, intelligente en toch ook ‘over-the-top’ onderbroekenlol en de aanwezigheid van horror-goden Barbara Crampton en Jeffrey Combs maakt het voor mij een perfecte film. Volgens mij helaas niet te vinden in Nederland, maar het was wel de kers op mijn taart van het Glasgow Fright Fest horror extravaganza afgelopen jaar.

Hoewel ik The Souvenir nogal een sinecure vond om te zien, greep dit betoverende, spookachtige en deprimerende verhaal me aan. Eigenlijk weet je wel wat er aan de hand is, maar eigenlijk ook weer niet en laat je je vrijwillig in het ootje nemen door de camera, de rare gesprekken en de familiegeschiedenis die je denkt te begrijpen. Je krijgt hierbij twee keer Tilda Swinton voor de prijs van één, wat wil je nog meer?

Een geweldig meeslepende film. Slaat de plank soms een beetje mis, en het einde is niet wat je zou verwachten (maar ben er ook zeker niet rouwig om), maar om zo diep meegenomen te worden naar een totaal andere levensstijl dan de mijne, is ontzettend fascinerend. Waar het uiteindelijk op neer komt is, dat je zowel goede als slechte mensen in alle uithoeken van de wereld, in alle levensfasen en in alle delen van de samenleving tegenkomt. Erg imponerend om dit tegen de achtergrond van een Indiaans reservaat en twee Lakota jongens af te zetten. Geweldig debuut.

Soms wat langdradig, dan weer te snel, maar deze frustrerende tempowisselingen zijn het allemaal waard. Je gelooft echt dat deze complexe, hilarische, inspirerende, maar ook weerzinwekkende persoon bestaat en de film is een masterclass in het onderzoeken van de innerlijke overpeinzingen van iemand die je wellicht niet leuk vindt, maar die moet bestaan om de wereld interessant te maken. Cate Blanchett is zoals gewoonlijk magnifiek en betoverend.

Hoewel de film niet zeer subtiel omgaat met de onderliggende thema’s, het camerawerk een tikkie strakker had gekund en de uitstekende monoloog van America Ferrera meer dan genoeg gepreek was geweest voor de gehele film, is deze film erg verfrissend, super-actueel, leuk, geestig, hysterisch, erg roze en met meer Kenergy dan je aan kan. Margot Robbie mag meteen aanschuiven voor een Oscar, of een Nobel-prijs, ook prima. Sublime!

Dit is de meest vreemde vakantie die je kan voorstellen: Alexander Skarsgård als mislukte dweep met een piepklein hartje in een mooie verpakking en Mia Goth als zijn bizarre bazige scharrel in een door Brandon Cronenberg samengesteld all-inclusive reispakket: alles is koek en ei in het resort, maar zodra je buiten komt zijn de rapen gaar, voor jezelf, voor je zelfrespect, voor je ideeën over goed en fout, voor je ideeën over oorzaak en gevolg. De film houdt je constant bezig met het verruimen van je geest en je perceptie van eigen wil en geen wil. Het is een frustrerende en een geruststellende film tegelijkertijd, waarbij de regisseur op de achtergrond blijft en de verschillende perspectieven je het verhaal doen beleven. De film haalt bij lange na niet het niveau van Cronenberg’s debuut Possessor, maar dat was ook zo’n mindfuck, dus waarschijnlijk is dit wel goed nieuws geweest voor mijn geestelijke gezondheid afgelopen jaar, maar, het smaakt wel naar meer high-concept geestverruimende vaagheid.

Ik heb een groot zwak voor Dracula verhalen en vooral het oorsprongswerk van Bram Stoker heeft een speciaal plaatsje in mijn hart. De daarin beschreven bootreis van de Zwarte Zee naar Engeland heeft mij altijd het hoofd op hol doen slaan, en precies aan deze episode wordt te weinig aandacht besteed in het cineastische meesterwerk Bram Stoker’s Dracula (1992). Hier maakt deze horrorfilm van André Øvredal verandering in. Deze film bakent geen nieuw terrein af, en kan makkelijk worden afgedaan als middelmatig horrorverhaaltje, maar in mijn opinie is dit een meesterwerk in donkere, natte cinematografie, het maken van een interessant verhaal terwijl iedereen weet dat de karakters al verdoemd zijn en het creëren van een beknijpende atmosfeer waar de rillingen je over de rug lopen. Alleen kijken in een pikdonkere kamer tijdens een woeste storm.

Wow. Wat een meeslepende film. Net als je dacht dat Godzilla wel uitgemolken genoeg was door Hollywood, komt Japan met een soort van remake/reimagining van deze klassieker. De VFX zijn kraakhelder, terwijl Godzilla nog wel de schattige miniatuur karakteristieken van de jaren ’50 heeft. De soundtrack is overdonderend en meeslepend en incorporeert op grootse wijze de originele orkestdreunen. Het verhaal heeft wel een tikkie te veel zoetsappige randjes, maar het is ook wel weer erg fijn om deze randjes te hebben als anker voor het verhaal. Deze moet je in de bioscoop zien.

Jeeminee zeg, de actie in deze film is meedogenloos en zonder einde. Dat John Wick überhaupt nog kan staan, laat staan alles en iedereen kan verpletteren? Je kan vinden wat je wilt van het verhaal, maar qua actie en gevechten gaat er niets boven John Wick, fenomenaal! In dit vierde deel wordt de mythologie nog wat verder uitgediept en wordt er gefocusseerd op de Ruska Roma: ruw, georganiseerd, vunzig en eervol tegelijkertijd. Lekkere jongens (en meiden) dus om van te smullen in donkere krochten en grootse zalen. De film had iets korter gemogen, maar de laatste ‘trapscene’ had van mij ook een hele film lang mogen zijn.

Denk niet dat ik deze film snel nog een keer ga zien, want, poeh, dat was een lange zit en wat een worstenfeestje. Maar ja, daarvoor krijg je wel één van de cinematografische hoogstandjes van deze eeuw (Hoyte van Hoytema, kom uw Oscar maar halen…), een masterclass in acteren van Cillian Murphy en Robert Downey Jr., en een complex verhaal balancerend tussen persoonlijk en professioneel dilemma waarbij het lot van de wereld er tussen in bungelt. Ik dacht dat Nolan echt wel al lang en breed over zijn hoogtepunt (Memento, ok, Inception dan) heen was, maar dit is wel een sterk staaltje filmmakerij zeg, knap hoor.

Het is al erg genoeg dat ze gewoon een verkeerd getal kiezen als titel, maar dat ze dan ook nog eens Adam Driver als actieheld in dit totaal overbodige CGI-festijn dumpen gaat alle perken te buiten. Het achtergrond verhaal is dertien in een dozijn en echt totaal niet boeiend. Dan maar gave T-rexen kijken, maar ook die zijn er veel te weinig. Volledige verspilling van geld, talent en nog erger, mijn tijd.

Nog zo’n nutteloze exercitie in niet-boeiende verhalen en nog minder boeiende karakters, maar deze film is gewoon niet eens mijn ergernis waard. Slechte dialogen met slechte verhaallijnen, slecht acteerwerk en daarbovenop slechte… eh, ik weet het niet eens meer, totaal niet indrukwekkend dus.

Ik kan bijna niet geloven dat ik ALLE Fast & Furious films heb gezien, wat bezielt me?! Aan de positieve kant kan ik zeggen dat dit niet de slechtste film in de serie is, eigenlijk bij lange na niet (dus dat zegt wel wat over deze franchise) en dat is hoofdzakelijk te danken aan Jason Momoa en zijn bizarre performance als Dante “fashion-victim” Reyes; echt hilarisch. Van de ‘family’ retoriek van Dominic Toretto alias Vin Diesel moet ik dan weer ouderwets heel hard kotsen.

Pekko te A.


Top
• All the Beauty and The Bloodshed    (Laura Poitras)

Het is ietwat mislukt, uit het evenwicht, maar toch wel indrukwekkend. Het laatste half uur is erg aangrijpend.

Barbara te U.

Dit jaar wat minder films gezien. Degene die ik nog weet zijn:


Top
• Presque    (2021)
• Wonka    (2023)
• Barbie    (2023)
• The Whale    (2022)
• Le-Pot-au-Feu    (2023)

De franse films, altijd mijn favorite waar weer fijn. Waarbij Le-Pot-au-Feu erg langszaam was. Goed voor het weekend!
The Whale was een bijzondere tragedie.
En met Wonka en Barbie was het meezingen geblazen. Prima vermaakt

Daan te D.

Dit zijn wat mij betreft de beste films uit 2023:

Harley te H.

In 2023 geen enkele film voor volwassenen gezien in de bioscoop. Ik heb mijn inspiratie dus van de streamingsdiensten moeten halen:

Ëén van de leukste films van 2023 met een inventief scenario met een uitbundige performance van Jamie Foxx.

Niet zomaar een boybandje, Andrew Ridgeley is een goeierd.

Naast alle gedrochten (o.a. Bellinga's, Sint Ahoy) ook een goede kinderfilm gezien met een geweldige Martin van Waardenberg.

De tegenvaller van het jaar heb ik afgelopen week dan toch nog in de bioscoop gezien:

Onevenwichtig met een vervelende Joaquin Phoenix.

Marlous te A.

Pffff, denk dat afgelopen jaar wel mn dieptepunt is filmbezoeken sinds ik in de Top & Flop meedraai. Laat ik het maar aan mn 2 verre reizen wijden (lucky me) waardoor ik minder behoefte aan donkere ruimtes had?... Anders heb ik geen goed excuus.

Of je nou het verhaal snapt of niet, ik kan naar zijn films blijven kijken.

Of het nou oppervlakkig is of niet, ik heb hier onwijs van genoten. Toen de film begon met een ode aan / parodie op '2001: A Space Odyssey' (met Barbie als de monoliet) was ik om. Daarna vooral veel herkenning (zal voor mannelijke kijkers veel minder gegolden hebben) en onder de indruk van alle details. Soms is het gewoon onverwachts even heel hard genieten van glazuur-van-je-tanden-klappend roze.

Tegenpool van de andere twee, maar daarom mooi op de lijst er bij. Onder de indruk van hoe een donker gevoel sluimerend en bijna onmerkbaar dichterbij kruipt. Klein verhaal met groots thema.

Geen echte flop dit jaar...

Eveline te L.

Mijn aantal bezochte films halveerde afgelopen jaar, en ik bezocht slechts één film van het Leids Internationaal Film Festival. Toch heb ik een top 10 samen weten te stellen.

Eerste film ooit die ik niet uitkeek

Bollers te A.

Top
1. L’Ultima Notte di Amore    (Andrea Di Stefano, 2023)

Moderne variant op de jaren 70 polizeisco uit Italië. Heerlijk filmpje!

Na een jarenlange vriendschap is het klaar voor Colm Doherty (Brendan Gleeson). Hij wil geen vrienden meer zijn, maar heeft daar geen duidelijke uitleg voor, wat Padraic Suilleabhain (Colin Farrell) dan weer niet kan verkroppen. Het afhakken van een vinger om te bewijzen dat hij de ander niet meer wil zien is zelfs niet genoeg om hem te overtuigen.

Prachtig acteerwerk en comeback van Brendan Frasier als teruggetrokken persoon met enorm overgewicht

Oude liefde roest niet, of toch wel?

Decadentie aan boord van een cruiseschip.

Judith te U.

Top
1. Zomervacht

De verrassing op het NFF. Prachtige coming of age film over de 13-jarige jongen Brian die opgescheept wordt met de zorg voor zijn gehandicapte broer Lucien. Vader woont op een trailer park en probeert hiermee geld op te strijken te midden van alle armoede. Acteerprestaties van Vlaming Jarne zijn naturel en oprecht. Hij is innemend en het spel met de ook in het echte leven lichamelijk gehandicapte Joel is prachtig. Aanrader! Deze film heeft te weinig aandacht gekregen.

Heerlijk psychologisch drama van de top naar de volledige afgrond. Van macht naar de ondergang. Deze rol is Cate Blanchett op het lijf geschreven. Hopelijk is de wereld voor dirigenten in de klassieke muziek tegenwoordig minder hard en afgunstig.

Feminisme ten top. Zuurstokroze wereld waarbij de mannen het moeten afleggen tegen de vrouwen. Ken ondergeschikt aan Barbie. Originele film die veel meer is dan een nostalgische film over meisjesspeelgoed. Geweldige vormgeving.

Mooiste film op het IFFR. Iraanse film over leraar die verbannen is en lesgeeft in een dorpje op de grens tussen Iran en Afghanistan. Zijn vrouw heeft een tijd in de gevangenis van Teheran gezeten. Deze film laat de onderdrukking door het Iraanse regime zien waardoor mensen vrijwel gedwongen worden te vluchten in erbarmelijke omstandigheden met alle risico's van dien. Na de film was er een Q&A met de makers, ook niet zonder risico, deze film kan niet worden vertoond in Iran zelf.

Ultieme film over de liefde. Prachtige Marokkaanse film over een kleermaker die de zorg opneemt voor zijn terminaal zieke vrouw terwijl hij eigenlijk op mannen valt.

Gezien op het IFFR. Indrukwekkende film over jarenlang seksueel misbruik van een 12-jarig meisje door haar vader die haar doet denken dat ze een volwassen vrouw is en zijn echtgenote is. Nadat ze uit huis is geplaatst en in een jeugdinstelling terecht komt komt ze tot het inzicht dat ze het leven dat ze had niet normaal is. Knap geacteerd door de hoofdpersoon.

Spannende film met twee hoofdlijnen. Thriller aspect over de onverwachte dood van partner van hoofdrolspeelster Sandra, daarnaast psychologisch rechtbank drama met de vraag of zij hem vermoord heeft of dat er sprake was van zelfmoord. Eerste gedeelte is sterk, met name het dialoog tussen Samuel en Sandra in de keuken waarbij de dynamiek in hun relatie naar voren komt. Het rechtbank gedeelte is niet realistisch. Hun blinde zoon wordt als volwassene ondervraagd en niet in bescherming genomen voor de confronterende woorden van zijn ouders al dan niet op geluidsopnames. De geconsulteerde arts ging ver zijn boekje buiten en deed aannames zonder professionele expertise. Al met al een goede film met name ivm het acteerwerk door de inmiddels populaire Sandra Huller.

Tweede Iraanse film gezien op het IFFR. Beklemmende film over jongen Roham en klasgenootje Rana gevolgd in hun kleuterklas. De blauwe plekken van Rana blijken te komen door kindermishandeling. Tevens maatschappijkritische film over het scheiden van jongens en meisjes vanaf de basisschool waarbij jonge meisjes door het regime gedwongen worden een hoofddoek te dragen.

Stopmotion film op het IFFR. Prachtig ontworpen. De maker duikt in zijn familiegeschiedenis rond de oorlog waarbij zijn familie van de bergen in het noordwesten van Italië de grens overstak naar de Alpen in Frankrijk.

Ultieme les in mindfulness. Toilet schoonmaker Hirayama leidt een rustig en sober leven in Tokio. Prachtige film van Wim Wenders. Laat zien dat de schoonheid van het leven in het alledaagse zit.

Over de top Hollywood film waarbij maximaal hedonisme voor de ondergang zorgt van enkele filmgiganten. Rollercoaster die de nuance mist voor een beschrijving van zo een belangrijk instituut.

Onterechte Gouden kalf voor oer-Hollandse film afspelend in de koloniale tijd. Tergend slecht houterig geacteerd op Renée Soutendijk en lokale acteurs na. Het zogenaamde spirituele einde geeft jeukende handen en is niet passend. Wel weer leuk dat de opnames op het prachtige eiland Réunion waren naast Madagaskar.

Heerlijk vermaak rondom Mexicaans drugskartel en Amerikaans gezin met Marty en Wendy Byrde en no-nonsense girl Ruth, machtspelletjes ten top.

Old skool serie over college friends Jeff, Britta, Abed, Shirley, Annie, Troy, Pierce, Ben Chang en the Dean, ultieme humor.

Steeds gekker wordende ruzie/fight tussen Danny Cho en Amy Lau, serie begint sterk, maar draaft wat door.

Deense serie rond ondernemer Axel Byvang en boerin Birthe over het ontwerp en in de markt zetten van de elektrische krulspeld. Klinkt niet als een uitnodigend onderwerp, maar verrassend leuke serie!

Guus te A.

What does Caesar want? Op concreet en overdrachtelijk niveau: hoe vaak walmt dat wanhopige sentiment wel niet tevoorschijn uit contemporaine cinema? Kijkers belonen de gehoorzaamheid (Barbenheimer), critici (Anatomie d'une chûte), maar is in de kunsten angstvalligheid niet de allergrootste zonde? Fuck it, let's go bowling. Gelukkig stopt cinema niet bij de jaargrens, ouwe knallers maakten van 2023 een uitzonderlijk rijk filmjaar (en het Nieuwe Filmmuseum is, digitaal weliswaar, back in action!).

Mag eigenlijk niet, een oudje op 1, maar dit was een van die transformerende ervaringen, wat een film, zelden zoiets meegemaakt, weergaloos en onvergetelijk.

Mag ook helemaal niet, een oudje op 2, maar dat deze film bestaat geeft hoop voor de mensheid, ongelooflijk sensitief en omvattend, ik verliet diep aangedaan De Uitkijk.

Grimmig, weerbarstig, wonderschoon, zowel wijs als machteloos bevragend, wat een laatste film voor deze regisseur, een van de allergrootste ooit

Fenomenale verfilmingen van vier korte verhalen van Dahl, Anderson is een geweldig energieke soldier of cinema, wat een pret.

Ik hou van alles in deze film, aan deze film.

Meeslepende film over Nan Goldin én Amerikaans kapitalisme, uiteindelijk diep droef stemmend.

Grand entertainment, eindelijk weer een goeie M:I, Atwell en Klementieff zijn spannende toevoegingen aan de vaste cast, Cruise lijkt wat kwetsbaarder, werkt geweldig, zin in het volgende deel.

Zwijgende helden vervullen oude ridderdromen, actie in de taxi, ik had er grote lol mee..

Klassiek, eenvoudig, manipulatief, toch gewoon weer hartverscheurend.

En dit mag al helemaal niet, nog een Herzog op 10. Mocht ie ooit ergens op een groot scherm worden vertoond: niet laten voorbijgaan, alles laten vallen en gaan kijken.

Overvol en toch beledigend leeg.

Beledigend oppervlakkig, wonderlijk bloedarmoedig.

Stuitend irreëel, kwaadaardig oppervlakkig en nog seksistisch ook.

Pijnlijk hol, niks fris, nergens enig vermaak te bespeuren.

Teleurstelling is een te licht woord, cluster fuck beschrijft deze bende al beter.

Misselijkmakend clichématig, een pijnlijk staaltje Hollywoodje spelen.

Nogmaals, deze serie is al lang geleden geëindigd met The Last Crusade.

Spanning noch vermaak, neigt naar amateurisme.

Gaaaaaaaaaap (hoe kan er in twee uur zo weinig gebeuren?!)

Gaaaaaaaaaap (hoe kan er in tweeënhalf uur zo weinig gebeuren?!)

"Executive Producer: Priscilla Presley", saaie, angstige en lelijke film, wat een misser.