For Your Eyes Only LEZERS TOP 2020

Beste filmliefhebber,

Jullie oordeel is geveld.

Zo bont en geflipt als in Richard Stanley's Color out of Space was 2020 natuurlijk niet. En het gaat zeker te ver om deze hyperbolische horrorfilm -première: september 2019 tijdens TIFF- een vooruitziende blik op het afgelopen jaar toe te dichten.

In de film reist een buitenaardse 'kleur' op een meteoriet mee naar de tuin van de Gardners. Daar aangekomen grijpt het alles dat te dicht bij komt flink bij de strot. De mysterieuze aantrekkingskracht ervan -de psychedelische kleuren, bloemen en telepathie- is misschien wel een beetje als ons huidige verlangen naar gemeenschapsactiviteiten en verbondenheid met elkaar. Al die schijnbaar onschuldige momenten die nu zo gemist worden, de feestjes en zangkooravonden, maar die ook gevaarlijk zijn.
Het zal niet verbazen dat Nicholas Cage's personage desondanks heel andere maatregelen moet nemen dan mondkapjes, anderhalve meter en handsanitatie. Maar de kwetsbaarheid, isolatie en gekte die deze karakters voelen, daar kunnen we ons nu net iets beter mee identificeren.

Zoals overal drukte het Corona-virus ook zijn stempel op onze filmbeleving. Het is niet toevallig dat de film die bovenaan onze jaarlijst staat, op 9 januari nog een redelijk onbekommerde release had. Daarna was het snel gedaan met onze reguliere bioscoopbezoekjes. De streamers -als alle online dienstverlening- profiteerden maximaal en we maakten dankbaar gebruik van de content waarmee ze de afgelopen jaren onze huizen binnendrongen.

Daar staat tegenover de pijn in de culturele sector, die zelfs degene die comfortabel thuis werkt kan voelen. Gelukkig hoor ik nog weinig over faillissementen onder de Utrechtse theaters, maar er moet wel heel diep in de reserves zijn getast om het zicht op heropening te houden.
Hopelijk is al ons geweeklaag van nu straks ook de katalysator om massaal de sector te omarmen, en de bioscopen, boekhandels, theaters, restaurants, kroegen en festivals weer veelvuldig op te zoeken. Tot die tijd blijven we alle boeken bestellen en afhalen bij onze friendly neighborhood bookstore, toch?!

de hoogste tijd voor de stemming van 2020.

VW

Harley te H.

Top
1. Colectiv

Indrukwekkende documentaire over de diepgewortelde corruptie binnen de Roemeense overheid. Opvallende rol is er voor de nieuwe minister, die ook met camera is gevolgd ondanks de belabberde situatie.

Oh ja, vandaar die PFAS-problematiek. Je kijkt nooit meer hetzelfde naar de anti-aanbaklaag in je koekenpan.

We zullen het nooit, nooit vergeten had het motto van deze film kunnen zijn.

Origineel tienerliefdesverhaal op Netflix.

Onderhoudende rechtbankfilm met leuke rol voor Sacha Baron Cohen, die ook in The Spy liet zien serieus te kunnen acteren.

Aziatisch familiedrama met hoofdrollen voor vader en zoon. Beklemmende sfeer.

Een damesboot in de grootste zeilbootrace rond de wereld zorgde 30 jaar geleden voor veel oproer. Mooie documentaire.

Weer een grapjas in een serieuze rol.

Peter te U.

Hoewel de bioscopen dit jaar tot twee keer toe voor geruime tijd hun deuren moesten sluiten heb ik toch genoeg memorabele films kunnen zien. Ziehier de films die mij in 2020 het meest konden bekoren, in volgorde van uitbreng:

Een amateuristisch aandoend en lachwekkend gedrocht.

Henk te E.

Erg moeilijk om voor 2020 tot genoeg films te komen die kwalificeren voor deze lijst. Geen bioscoop bezoek in de lockdown en veel half afgekeken 2020 films in mijn 'kijkactiviteit' op Netflix. Na flink spitten kom ik tot onderstaande kleine lijst.

lockdown special:

Eveline te L.

2020 begon filmtechnisch goed voor mij, met tien films in zes weken tijd. Daarna heb ik de bioscoop niet meer gezien, maar (net als iedereen) meer gestreamd dan ooit: 90 films en 40 series op de teller. In september hebben we ons huis laten stucen, en sinds die tijd kijken we alles via een beamer, dus dat voelt al iets meer als een bioscoopervaring.

Beste serie

Tess te A.

OK, ik doe mijn best. Gonna be erratic zoals mijn filmkijkbehaviour this day and age is.

Ah, de liedjes.

On repeat bij de kinderen, zijn nu 10 en 13.

Ik heb hem niet gezien maar wel beluisterd op Spotify, 'A Holly Dolly Christmas'. Sheer genius she is, of course with the vaccines, but the music too; bv. Xmas on the square is a total soundtrack to Stars Hollow, voor alle (girls en andere) Gilmore Girls fans.

Van Seth Rogen, geweldig. Zo gaaf de spanning tussen hun plan, zal het lukken, raken ze echt bevriend/betoverd door de dictator.. awesome.

Uber feelgood en zo mooi, nog immer actueel, over kinderen en Internet.

Eervolle vermelding

Mijn lievelingsserie of all time in het nu. Musicomedy over een highpowered lawyer on Wallstreet, who enters a breakdown and returns to her hometown West Covina to reunite with her childhood crush... en rolt uit als een hilarisch realistische comedy waarin alle taboes geslecht worden in song en dance. Transseksualiteit, mental health, bipolar light, racisme, corporatism, you name it, het komt voorbij en je ligt in een deuk en wilt mee zingen en dansen.

Pekko te A.

Ik kan helaas niks bedenken dat moeite waard was om te bejubelen. Remake van Berlin Alexanderplatz was indrukwekkend maar loodzwaar. Dus nee, geen beste film van het jaar.

Top
• Diego Maradona
Ik was wel diep onder de indruk van deze docu uit 2019. Maar ik zag hem nu voor het eerst.

Beek te S.

Aantal indoor bioscoopbezoeken: 0

Fijne Franstalige film over het nostalgische verlangen naar vroeger.

Snel in elkaar gedraaide thriller van Tyler Perry. Wel een sterke (onverwachte!) plotwending.

Vermoedelijk de eerste Nederlandse film geschoten in coronatijd. Scènes als de leraar (Frank Lammers) die tijdens een Zoom sessie betrapt wordt in zijn onderbroek, maken van deze film vooral een tijdsdocument.

17 minuten David Lynch en een pratende aap. Weird.

Margin Call en The Big Short zijn twee geweldige films over de aanloop naar de krediet-/bankencrisis van ruim 10 jaar geleden. Op Netflix het leeuwendeel van de 2x6 afleveringen van Dirty Money gezien. Ook interessant is de Betting on Zero documentaire, waarin activist investor Bill Ackman de multi-level marketing strategie van Herbalife als een piramidespel probeert te ontmaskeren. Verder heb ik The China Hustle gezien, een docu over waardeloze Chinese bedrijven waarvan de aandelenkoers op de Amerikaanse beurs tot grote hoogte wordt opgepompt (met alle gevolgen van dien).

Het verhaal van The Wolf of Wall Street is al eerder eens verfilmd onder de titel Boiler Room (met Vin Diesel). Wel een veel mindere film. Enigszins vergeten, maar zeker de moeite waard, is het verhaal van oplichter Bernie Madoff in The Wizard of Lies (met Robert De Niro en Michelle Pfeiffer). Tot slot wil ik Rogue Trader met Ewan McGregor over de val van de Barings Bank niet onvermeld laten.

Barbara te U.

Ja, de bios in 2020. Dat was dit jaar maf. In de zomer ben ik in de hitte twee keer naar de bioscoop gegaan om te genieten van de film en verkoeling. En met weinig mensen was het corona proof en een welkome afleiding.
Leuk om weer terug te denken aan de gekeken films in 2020. Als ik de lijst door ga heb ik toch aardig wat films gezien. De laatste in de bioscoop was Police.

Een groep heftige films over het drama in de wereld:

Ik ging stil naar buiten en onder de indruk van zoveel ellende.

Wat een film over een drama en hoe je er niet meer uit komt. Ongelofelijk heftige film over een meisje wat zich zelf saboteert in de liefde en aandacht die ze zoekt omdat ze niet anders heeft geleerd. En een systeem er om heen wat er niet mee om kan gaan omdat ze niet in de hokjes van het systeem past.

Wat een heftig einde. De politie in de achterwijken van Parijs en hoe ze te werk gaan. De uitzichtloosheid en ook het dealen wat ze doen en het systeem waar ze allemaal in vast zitten. En ook om stil van de worden.

De films die me dit jaar een prettig gevoel gaven waren:

Heerlijk weg varen op de kracht van vrouwen!

Lekker zoet en welkome afleiding dan zo effe in de bioscoop.

Marlous te A.

Ondanks de 2020-apocalyps van het land & de wereld ben ik toch best trots dat ik mn (in andere jaren schamele, maar nu toch best mooie aantal) biosfilms nog aardig heb weten door te zetten. Uiteraard met mondkapje en al.
Er komt er maar 1 van Netflix. Zit dit jaar met m'n tops wederom in de maatschappelijke hoek, maar misschien is dat in dit jaar ook wel niet gek...

Na de mindblowing docu The Cave van vorig jaar is dit weer zo'n ongelofelijk sterk verhaal from within. Vaak gaan verhalen over oorlog over de miljóenen die het treft, maar het lukt niet dat binnen te laten komen. Je gaat het pas voelen wanneer het een menselijk verhaal wordt. Over mensen zoals jij en ik, met alleen het ellendige ongeluk in een land in oorlog te wonen. Maar buiten dat zijn is hun mens-zijn identiek aan die van ons. Ook deze film mag verplichte kost worden voor degenen die fan zijn van het woord 'gelukzoekers'.

Indrukwekkend. Gewoon dat. Omdat deze doorzetters voor de buitenbeentjes van de maatschappij gewoon bestaan. Twee vrienden die zich jarenlang hebben ingezet voor de zwaar autistische kinderen: hen een plek boden waar gewone zorginstellingen dit niet konden en op dit duo leunden. En dan door de Franse autoriteiten telkens op je vingers getikt worden. Natuurlijk zijn regels nodig en gaat niet alles goed, maar o wat voel je met deze mannen mee! Ging bijna mn popcorn naar het scherm gooien. Van Bruno en Mail wil je er best meer van op de wereld.

Een film waar het gaat om alles wat er níet gezegd wordt. Onder de indruk van het acteerwerk van de twee tieners; de verveelde blikken en het quasi nonchalante waarmee ze zich door de obstakels van hun gewone leven slaan. En als de titel in de film als tekst dient, komt die wel even binnen.

Onderdompelen in een tijd die ooit was, maar nu achter je ligt. Hoe tof zou het zijn als je je dierbaarste tijd nog eens over kon doen. Hoe gaaf bedacht en zo mooi uitgevoerd. Nice to have some real eyecandy too!

Want tja... David... hoe lang is hij er nog? Dit is toch misschien wel zijn laatste relaas. Die moet je wel even zien.de Confronterend hoe je in zijn leven de planeet ziet veranderen, met de harde cijfers erbij. En dan verwacht je uiteraard een deprimerende eindspeech en vooral een lijst wat we allemaal moeten gaan laten, maar djeezz wat was ik blown away bij zijn eindadvies. Zou het dan echt zo simpel kunnen zijn? #savetheplanet #positivethinking

Dit jaar niet echt een flop gezien, dus dat is dan een positief punt erbij voor 2020!

Bollers te A.

Mijn lijst met films is, met het sluiten van de bioscopen gedurende een groot deel van het jaar, logischerwijs wat korter. Ik heb alleen films gekozen die ik in 2020 in de bioscoop zag. Dat waren er natuurlijk niet zoveel, maar toch een mooi lijstje. Uiteindelijk zijn het 3 oorlogsfilms geworden in mijn toplijst van het rampenjaar 2020.

Hoe toepasselijk dat dit de grande opening van het jaar werd. Het was een herbekijk maar wel de eerste film die ik in 2020 in de bioscoop zag. Apocalypse Now zag ik op 3 januari 2020 in een VOLLE GROTE ZAAL 1 van Eye Filmmuseum. Een overweldigend spektakelstuk dat altijd blijft boeien. Weer was dit een andere versie van de film. In mijn ogen waarschijnlijk de beste versie.

Op 15 januari werd het tijd om het geprezen 1917 te gaan bekijken. Waanzinnige achtbaanrit van een film die je meeneemt naar de loopgraven, het dode niemandsland en de verwoeste steden tijdens de Eerste Wereldoorlog. Films worden steeds vaker (zie ook Gravity van Alfonso Cuarón) een attractie. Zo ook 1917. En dat is razendknap gedaan.

Het afgelopen jaar was voor iedereen natuurlijk een soort Hidden Life. Toen ik deze film in de bioscoop zag was daar nog geen sprake van. 23 februari was het. Na de film nog even een biertje in de volle Hallen. Niet lang daarna zou dat niet meer mogelijk blijken. Terence Malick maakte het prachtige A Hidden Life over een boer in een Oostenrijks dorpje die tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt gedwongen mee te werken met Nazi Duitsland. Zijn geweten laat dit echter niet toe, wat zijn leven er niet makkelijker op maakt. Vooral het prachtige camerawerk en subliem gebruik van licht werken betoverend in deze film.

Wat de redding van de bioscoopzomer 2020 moest zijn kon mij niet bekoren. Ik heb Christopher Nolan zijn timeloops nou wel een keertje gezien. Deze film voelt niet als een achtbaanrit maar als een centrifuge waarin je maar blijft malen en malen. Na 10 minuten in de film wist ik al; dit wordt een lange 2,5 uur! Wel treffend natuurlijk voor een jaar dat ook een beetje op een Groundhog Day leek. Na Inception en Interstellar weer hetzelfde trucje voor Nolan. Graag wat anders de volgende keer.

Judith te U.

Top
1. Corpus Christi

Verbluffende film over jeugddelinquent die zich onttrekt aan een taakstraf door zich voor te doen als priester in een dorpje met een pijnlijk verleden waar niemand over durft te praten. Had cliche matig uit kunnen pakken, maar is zeer verbeeldend met name door sterkte acteerwerk van hoofdrolspeler Bartosz Bielenia met zijn sprekende ogen. Het einde van de film laat je geschokt de bioscoop uitlopen.

Geen film, maar een concert registratie en zou daarom niet in een filmoverzicht horen. Het serene optreden van Nick Cave in een verlate Alexandra palace is echter de perfecte vorm om het negatieve effect van de corona pandemie op de concert en festival wereld voelbaar te maken. En mag daarom niet ontbreken in deze lijst. Cave's melancholische stem en pianospel laten je stil vallen samen met je medebioscoop bezoekers. Ondanks de realisatie van het gemis om samen met anderen te genieten van live muziek, laat de mogelijkheid van deze concert vorm je extra vollopen van muzikale energie. Cave weet ook nu je volop te raken.

Nostalgische feel-good film. Aanrader als je even iets luchtigs wilt en soms verlangt naar oude tijden.

Mijns inziens te hoog de hemel ingeprezen, maar zeker de moeite waard. Origineel verhaal, inclusief de bizarre geweldscenes. Mooi gestileerd.

Klassieker. Leuk weer te zien buiten op groot scherm als roof-top cinema. Met name het spel van Joaquin Phoenix als gekrenkte Commodus is boeiend.

Zeer trage film waarbij je in slaap dreigt te vallen. Saai.

Ook hierbij is het tempo traag en gebeurt er relatief weinig. Het idee was leuk van een bejaarde spion in een Zuid-Amerikaans verzorgingstehuis, maar houdt te weinig je aandacht vast. Het positieve is dat deze grotendeels documentaire, alleen de spion en zijn opdrachtgever zijn acteurs, een goede blik geeft op hoe het leven in een verzorgingstehuis er aan toe gaat.

Totaal over de top. Ondanks het visuele spektakel laten de snelle tijdreizen, oftewel Inversie, je duizelen waardoor je op het einde niet meer weet waar je naar gekeken hebt.

Tarantino op zijn Braziliaans met een vleugje science-fiction. Dorpsbewoners komen voor zichzelf op en nemen de indringers geweldadig te grazen. Moet je van houden.

Opzwepende reggaeton en dansscenes, sexy. De verhaallijn van hoofdpersonage Ema irriteert echter waardoor de fijne muziek en dans ondergesneeuwd raken.

Guus te A.

Woord vooraf. Geluk heeft ook een plaats in de wereld soms en op filmgebied afgelopen jaar bleek er onverwachte weelde uit Netflix te stromen. Het oeuvre van Hayao Miyazaki. Als deze oprichter van Studio Ghibli een zwakke film heeft gemaakt, dan heb ik hem niet gezien. Al z'n films (al z'n films) voelen als een voorrecht, als een geschenk aan de wereld. (verder houd ik m'n bek over 2020)

Naar het boek van Jack London, een van die films die van enorme persoonlijke betekenis blijken. Topregie, ideale Luca Marinella in de hoofdrol. Onvergetelijk.

Rommelig, overvol en expliciet, hell yeah, maar vooral indrukwekkend en ontroerend. Turner-Smith en Kaluuya zijn perfect, Bokeem Woodbine is fantastisch in bijrol (de man verdient 't).

Huilen huilen, boos boos, verder huilen.

Nog net in de bios meegepikt, precies wat je wilt and then some, wat een cast ook, genoten.

Waar je op hoopt, inventief, grimmig en grappig, met net de juiste touch pathos.

Greenfield kan dit goed, de horreur heel naturel serveren. Somber stemmend.

Rockin' in the USSR! In black & white! What's not to like.

De legende van The Band is duurzamer dan hun muziek. Onweerstaanbaar verhaal over een jongen die gitaar wil spelen en dat mag.

Och wat had ik hier graag een jarenzeventig versie van gezien, jarentachtig desnoods. Platte cinematografie, voorspelbare regie, en nauwelijks muzikaal, toch nog indringend.

Da Unholy Mess of the Year, toch onweerstaanbaar, zo gaat dat soms

Antiracisme-fails van het jaar.

Pretentie-fail van het jaar.

Feminisme-fail van het jaar.

Artfilm-fail van het jaar.

Nolan van het jaar.

Tom te A.

Weinig gezien maar hier komt hij dan...

Mede door onze nieuwe vriend Covid kwam er veel druk op mij persoonlijk te staan in de projecten afgelopen jaar. Ik kan terugkijken op een succesvol jaar zeker, ik was de mixer van zowel de beste documentaire als beste speelfilm van afgelopen jaar op het NFF. Beiden zijn tevens de inzending voor de Oscars 2021. Het was dus druk en ik heb mede doordat de bioscopen dicht zijn, weinig gezien afgelopen jaar...een top 10 gaat het niet worden.

Ik hou normaliter niet van die one-take gimmicks maar dit vond ik toch heel erg onderhoudend.

Eindelijk een docu over mijn vak! Eentje die zelfs mijn moeder begrijpt en kan aanraden aan mensen die vragen wat haar zoon nou in godsnaam doet voor werk.

Elke keer als ik iets online bestel denk ik aan deze film.

Ondanks de rare fysiek die Ruffalo dit karakter gaf gewoon een goede film.

Coming of age documentaire over een groep skaters die elk hun eigen weg gaan, heel erg menselijk.

Zo fijn dat ik die eindelijk eens groot zag.

Heerlijk smakelijke film :)

Robert te T. in C.

2020 is the year I was able to see one movie since March, during a brief period where cinemas were opened her in Toronto. Choice was limited and I choose Tenet.

This convoluted movie was one I enjoyed because of some memorable scenes, like the inverted car chase and plane crash but otherwise feel sorry this happened to be the last movie I would see in the theatres for a long time.

2020 is also the year I discovered the Criterion Subscription [red., alleen beschikbaar voor VS en Canada] and if allowed will share some Criterion tops and flops:

Beautiful subtle story about a love affair that is ending almost before it started.

Peter Sellers plays a married librarian with a love for women besides books. Funny and snappy dialogue and great role by Richard Attenborough, who I am sure inspired Charles Grodin for his role in The Lonely Guy.

Funny James Coburn playing a psychiatrist treating a lonely president of the United States until he has had enough and has half the world’s spies looking for him. The real enemy turns out to be the phone company. Entertaining.

Andrzej Wajda’s final part of his war trilogy. Beautifully shot and as stylish as A Bout de Souffle.

A Frank Capra gem. Witty, fast dialogues and incredibly romantic.

This movie about uninteresting people with even less interesting love lives didn’t do it for me, especially with the first-person voice over that really killed me with boredom.