Beste lezer,
Dit is 2018, waarin niet meer onder ons:
| Ω Shinobu Hashimoto | [Sc] Rashomon | The Seven Samurai | Seppuku (Harakiri) | Ikiru |
| Ω William Goldman | [Sc] Harper | Butch Cassidy and The Sundance Kid | All the President's Men | Marathon Man | The Princess Bride |
| Ω Neil Simon | [Sc] The Odd Couple | The Heartbreak Kid | Murder by Death | The Goodbye Girl | Biloxi Blues |
| Ω Jóhann Jóhannsson | [M] The Theory of Everything | Sicario | Arrival | Mandy |
| Ω Robby Müller | [C] Der Amerikanische Freund | Paris, Texas | To Live and Die in L.A. | Breaking the Waves | De Hoogste Tijd |
| Ω Witold Sobocinski | [C] The Hourglass Sanitorium | The Promised Land | Frantic |
| Ω Ronnie Taylor | [C] Tommy | Gandhi | Opera |
| Ω Lewis Gilbert | [R] Alfie | The Spy Who Loved Me |
| Ω Milos Forman | [R] A Blonde in Love | The Fireman's Ball | One Flew over the Cuckoo's Nest | Amadeus | Man on the Moon |
| Ω Vittorio Taviani | [R] Padre Padrone | Kaos |
| Ω Ermanno Olmi | [R] Il Posto | L'Albero degli Zoccoli (De Klompenboom) |
| Ω Claude Lanzmann | [R] Shoah |
| Ω Nicholas Roeg | [R, C] Fahrenheit 451 | Performance | Walkabout | Don't Look Now | The Man who fell to Earth | The Witches |
| Ω Bernardo Bertolucci | [R] Il Conformista | Last Tango in Paris | Novecento | The Last Emperor | The Sheltering Sky |
| Ω Penny Marshall | [R] Big | Awakenings |
| Ω Geoff Murphy | [R] The Quiet Earth |
| Ω Burt Reynolds | [A] Deliverance | Smokey and the Bandit | The Canonball Run | Boogie Nights |
| Ω Margot Kidder | [A] Sisters | Black Christmas | Superman |
| Ω R. Lee Ermey | [A] The Boys in Company C | Full Metal Jacket | Mississippi Burning | Se7en | Toy Story |
| Ω Sondra Locke | [A] The Outlaw Josey Wales | The Gauntlet | Every Which Way But Loose | Sudden Impact |
| Ω Douglas Rain | [A] 2001: A Space Odyssey |
| Ω Hammy de Beukelaer | [St] “Floris” | Het Ganstermeisje | New Kids Turbo |
| Ω Bill Gold | [Aw] Casablanca | Bullitt | Dirty Harry | Alien | A Clockwork Orange | Deliverance | The Exorcist | For Your Eyes Only | Unforgiven |
| Ω Silvano Campeggi | [Aw] Casablanca | Gone with the Wind | Ben Hur | Breakfast at Tiffany’s | Cat on a Hot Tin Roof |
Waarin een opvallend aantal ontvallende namen uit het regisseursgilde. En waarin een paar nieuwe afscheidscategorieën verschijnen: [Aw] voor het artwork van een paar grote poster-ontwerpers die The Big Sleep vonden en [St] voor de granddaddy van het Nederlandse filmstuntwereld.
Waarin JB de vloer op gaat. Maar hij zijn thespiaanse carrière aan de wilgen hangt, nog voor zijn talent echt kan ontspruiten.
Waarin LePaulski het weer tot het laatste moment spannend houdt of hij, tussen het whiskyproeven door, voldoende tijd had om films te kijken.
Waarin VW zijn eerste stapjes zet op Netflix. Overgehaald door retrofuturistische Emma Stone in Maniac, een gevallen Kevin Spacey in House of Cards en exclusieve Coen Brothers met The Ballad of Buster Scruggs.
For Your Eyes Only LEZERS TOP 2018
|
De obsessies van de gebroeders Coen passen perfect in het decor van het wilde westen in een portmanteau vertelling, waarin de lol ook weer eens van het doek spat. Herstel, van het scherm (helaas alleen op Netflix te zien).
Epische liefdesgeschiedenis waarin niets uitgelegd hoeft te worden dankzij zorgvuldig gekozen stukjes tijd en plaats uit het leven van.
Koning vlucht met volgelingen in de bergen voor de soldaten van de 17e eeuwse Qing dynastie. Uiterst indrukwekkend in beeld gebracht strategisch steekspel.
Top acteerwerk in een combinatie van pseudodocu en klassiek drama dat erg goed blijkt te werken.
Mooie zwart-wit fotografie van Mexico Stad in de jaren 70. Een film die persoonlijk heel dicht bij Alfonso Cuaron moet liggen.
Kijk, Spike Lee is natuurlijk een dominee. Maar dan wel eentje waar je heel graag naar luistert. Met name gedenkwaardig door de laatste tien minuten, waar hij even in hoog tempo een paar tandjes doorschakelt.
Brad Bird is een superheld
8. annihilation
Knap gemaakt, maar haalt het niet bij Ex-Machina. Beetje zwaar op de hand ook.
Huiveringwekkend. Alsof je erbij bent: onderstreept de kracht van cinema. Vraag: was dit ook zo goed als het niet echt gebeurd was?
Aardige poging, maar ergens klopt de toon van deze film niet.
Hilarisch leuk bedacht en het begin is veelbelovend, maar werkt op het eind, als de toon serieuzer wordt zwaar op de zenuwen.
IJslands tienerdrama (8,6 op IMDB) is de mooiste illustratie van Ger Beukenkamps adagium ‘Erg is geen drama’.
Dodelijk vermoeiende aaneenrijging van horrorcliches. De grootste horreur is dat er nog een deel komt.
Documentaire uit Oekraïne die helaas niet in roulatie is gegaan. Ik zag hem bij toeval op de IDFA. Ik ga nooit meer klagen dat mijn leven zwaar is.
De beste Coen Brothers sinds lange tijd verdient een mooi groot doek, maar kwam alleen op Netflix uit.
Eye candy van Wes Anderson zoals we van hem gewend zijn, dit keer met een Japanse twist.
Powerhouse acteerwerk en een sterk script.. en met Frances McDormand uiteraard.
Bizar maar op ware feiten gebaseerd verhaal over een deserterende jonge Duitse soldaat aan het eind van WOII. Met tijdens de aftiteling een even hilarische als indrukwekkende toegift.
Nicholas Cage gaat nooit meer een filmproject vinden dat meer op zijn lijf geschreven is.
Ik had een goed IDFA-jaar want ook dit was een juweeltje. Een zoektocht naar haar biologische moeder wordt een subtiele beschouwing op de betrekkelijkheid van menselijke (familie)relaties.
Eerherstel voor Tonya Harding. Het zal je moeder maar wezen..
9. phantom thread
De zwanenzang van Daniel Day-Lewis.
Heerlijke Britse horror, zich afspelend op een mysterieus eiland dat gerund wordt door een sekte. Geheel los hiervan wil ik Dan Stevens nomineren voor de nieuwe James Bond.
Met prijzen overladen, maar ik zat de minuten te tellen tot ik weer op kon staan.
Zo’n mooie premisse en het dan nog weten te verstieren met een overvloed aan onlogische dingen. Alleen leuk als je je hersens helemaal weet uit te schakelen.
Het blijft razend knap dat Tom al z’n eigen stunts doet (hij leerde voor deze zelfs met een echte helikopter stunten), maar verder is het het inkleuren van een Ravensburger schilderij. En een aftellende bom kan echt niet meer. Link voor wie het niet kan geloven.
H.C. kom en zie | idi i smotri (Elem Klimov, 1985, Rusland)
Deze overweldigende bioscoopervaring hier toevoegen, is als Roger Federer inschrijven voor je lokale clubtoernooitje. Het is cinemaperfectie van de buitencategorie. Zie bioskoop-klassieker van het jaar.
Een welkom weerzien met de onstuimige klasse van de Coens. Ze trakteren op zes grappige en ontroerende verhalen, spelend in het mythische wilde westen en als altijd reflecterend op onze hypocrisie en de onmogelijkheid elkaar te kennen.
De oplopende spanning tussen de vrouw in rouw en de lokale sheriff maakt een feel-good film met zeer rauwe randjes. De dialogen en brieven zijn wel wat te gepolijst en wie geeft Sam Rockwel eindelijk weer eens een uitdagende rol!?
In dit gevatte verhaal krijgt Tonya Harding haar leven niet op de rails dankzij haar tough love moeder en foute vriendjes. Met een dikke knipoog naar de nieuwshonger van de media via een flits van O.J. Simpson.
Ramsey (We need to talk about Kevin) transformeert een revengethriller naar artfilm met boeiend camera- en acteerwerk. De oncoventionele, vage plot hindert kijkplezier enigszins maar Jonny Greenwood verzorgt een enerverende soundtrack.
Beeldschoon portret met jeugdherinneringen van Cuarón 1971, Mexico City. Maar de melodramatische kunstgrepen storen soms en het voelt wrang dat Cleo zich gelukkig moet prijzen met haar dienstbodebestaan.
6. the florida project (Sean Baker, USA)Een fraai staaltje neo neo-realisme tegen de achtergrond van het eeuwige sprookjesland van Disney. Hoewel het moraal er duimendik bovenop ligt, moet je je laten meevoeren in de belevingswereld van de zes-jarige Moonee.
Day-Lewis doet hard zijn best om niet te pleasen. Een egoïstisch ontwerper en zijn obsessieve muse houden elkaar een filmlang in een grimmige houtgreep. Pijnlijk moeilijke mensen maken een koudbloudige kijkervaring.
Overtuigende Spaanse thriler is leuk vanwege de minder gebruikelijke setting in Madrid. Het biedt voldoende spanning om over voorspelbaarheid en kleine plotgaten heen te kijken.
Scandi-Weird wedijvert met de Griekse Weird Wave wanneer een timide vrouw met een gevoelige neus haar evenknie tegenkomt. Net voldoende plot om ons door dit eigenaardige, mythische horrormysterie te loodsen.
Minder overompelend dan Ida, waarschijnlijk omdat onduidelijk blijft waarom Zula haar eigen leven blijft saboteren. Het begin met de opkomst en ondergang van een Pools folkloristische dansgroep vermaakte me het meest.
☆.) kom en zie | idi i smotri (Elem Klimov, 1985, Rusland)
Onwaarschijnlijk knappe anti-oorlogsfilm die je sloopt als een moker en laat je zweven op schoonheid. Elke meter film is buitengewoon: regie, acteurs, scenario, geluid, camera. Schitterend en hartverscheurend, hoe kan deze film jarenlang vrijwel vergeten zijn?
♰.) the exorcist (William Friedkin, 1973, USA)Alles is raak, het acteren van Ellen Burstyn, de geloofscrisis van Jason Miller en de angstaanjagende scènes met Linda Bair.
☢.) stalker (Andrei Tarkovsky, 1979, Rusland)162 minuten vliegen voorbij in deze dromerige verfilming van het intrigerende Roadside Picknick van de Sturgatsky’s. De film laat veel van de bovennatuurlijke actie uit het boek weg zonder spanning te verliezen.
🏹.) pathfinder | Ofelas (Nils Gaup, 1987, Finland)In deze oude Laplandse sage achtervolgt een roversbende een Sami familie. De steenharde actie vloeit onverwacht soepel in het prachtig opgenomen sneeuwlandschap en wordt door de fijne acteurs tot het einde spannend gehouden.
☠.) assault on precinct 13 (John Carpenter, 1976, USA)Een pure b-film met de lekker vette synth soundtrack van Carpenter zelf. Heerlijk vlot geschoten met mooie acteurs uit het c-garnituur.
**NB: veel dank gaat uit naar het onvolprezen 35mm cultfilm platform: Cinema Egzotik! In januari 2019 helaas voor het laatst.**
Deze revenge-trip doet denken aan het evenwichtiger Bone Tomahawk. Alles is hier bombast: kleuren, actie, acteurs en muziek. Soms effectief maar evenzovaak zichzelf overschreeuwend.
Al die poen en verwachtingen, en nu deze drol?! Wat een su-per lui script. Eén lange, saaie en onlogische space chase vastgeklonken aan triviale last stands. Er staat niets op het spel, and nobody cares. Mr. Plinkett, will you take out the trash?
Deze geprezen Netflix productie zou een allegorische SciFi moeten zijn. De incoherente personages en verhaal werkten mij slechts op de zenuwen. De ‘diepere’ laag liet mij daardoor volledig koud.
Wat verlang ik terug naar de Wes Anderson van Rushmore en The Royal Tenenbaums! Dat waren al hypergestyleerde films, maar je hield van die personages. Anderson staat dramaturgisch al een tijdje stil.