Uit: 2002, USA
Regie: George Clooney (Good Night and Good Luck)
Met: Sam Rockwell, George Clooney, Drew Berrymore, Rutger Hauer, Julia Roberts, Matt Damon, Brad Pitt
Scenario: Charlie Kaufman
Synopsis: Gedurende de jaren zestig maakt, de werkelijk bestaande, Chuck
Barris carrière als tv-man. Het begint met het concept van een datingshow
dat hij verzint, ‘The Dating Game’. Wanneer dat een succes blijkt,
ontwikkeld hij zich van bedenker en producent van meerdere soortgelijke
shows tot presentator van de ‘legendarische’ ‘Gong Show’ (een show die lijkt
op de voorronde van ‘Idols’). Tegelijkertijd wordt hij door Jim Byrd van de
CIA gerekruteerd als spion. Uiteindelijk blijkt hij te worden ingezet als
hitman op diverse plekken in de wereld met zijn gameshow als front.
Aanvankelijk beschouwt hij het als een spannend avontuur maar op een gegeven
moment lijkt er zelfs iets van een geweten te gaan knagen.
Clooney timmert lekker aan de weg. Zijn A-status als acteur laat hem vrij om eigen projectjes van de grond te trekken. Dat doet hij samen met zijn maatje Soderbergh met wie hij in 2000 een eigen productiemaatschappij, Section Eight (Solaris, Ocean’s Eleven, Insomnia), heeft opgericht. Deze twee gearriveerde heren hebben ook veel coole vriendjes (waaronder Brad Pitt, Matt Damon en de Coentjes) die, mocht het experimentele gehalte een hoge beloning in de weg staan, het als een vriendendienst beschouwen om aan hun projecten mee te werken. Voor zijn eerste regie-poging heeft Clooney een kleurrijk levensverhaal uitgekozen. Dit geeft hem de ruimte om het regie-vak beter onder de knie te krijgen en hier en daar te experimenteren.
Eigenlijk heeft hij zich een zeer moeilijke taak op de hals gehaald want het
verfilmen van een levensverhaal is minder makkelijk dan het lijkt. Ondanks
het houvast van een min of meer waargebeurd verhaal, leuke anekdotes en de
verschillende beslissende levensfasen waarmee ieder mens zich geconfronteerd
ziet, draait alles in eerste instantie om karakter.
Bij de eerste kennismaking met Chuck Barris lijkt hij het eindstation van
zijn leven te hebben bereikt. Terugkijkend op zijn geschiedenis beseft hij
dat hij alles bereikt heeft waar hij nooit van had durven dromen (succesvol
tv-man, avontuurlijk dubbelleven, mooie vrouwen). Tegelijkertijd blijken
deze dromen haaks op zijn levensgeluk te hebben gestaan. Naakt, ontredderd,
in de war, onverzorgd en apathisch starend naar een ruisende tv op een
beduimelde hotelkamer maakt hij de balans van zijn leven op.
Barris wordt erg sterk neergezet door Sam Rockwell. Voor veel mensen een
grote onbekende maar misschien ken je hem als de lekker valse Eric Knox in
‘Charlie’s Angels’. Zijn acteerwerk in ‘Confessions..’ deed me denken aan
een kruising tussen dat van Al Pacino en Warren Oates (‘Bring me the head of
Alfredo Garcia’, ‘Two- Lane Blacktop’, ‘The Wild Bunch’). Hij heeft die
manische, zelfverzekerde controlefreak passie van Pacino en weet dat te
combineren met de onschuldige ‘devil-may-care’ houding gecontrasteerd met
een onderhuidse dramatiek die Oates altijd zo weet te treffen.
Waar Rockwell zich goed concentreert op de hoogte en dieptepunten van het
leven van de haast schizofrene Chuck Barris, lijkt Clooney genoegen te nemen
met de onwaarschijnlijkheden die dit verhaal herbergt. Alsof het hier een
comic-verfilming betreft. In tegendeel, dit zijn de memoires van een
bestaand persoon. Dit wordt onderstreept met een cameo van de echte Barris
aan het eind.
Helemaal serieus lijkt Clooney dit verhaal toch ook niet nemen. Zijn eigen
rol van CIA-rekruteur zou daar op kunnen duiden. Als een besnorde schaduw in
regenjas ritselt hij door het leven van de steeds meer ontsporende
show-host. Het enige bewijs dat de buitenwereld van Clooney’s personage
heeft, is wanneer Barris hem verward citeert: “I fitted the profile…” Ook de
rollen van Rutger Hauer en Julia Roberts als undercover agenten hebben iets
van een persiflage.
Chuck Barris’ misavonturen als geheim agent lijken dan ook eerder uit een
jongensboek te stammen dan uit de memoires van een geheim agent. Tunnels
onder de muur van West naar oost Berlijn, bloedmooie maar gevaarlijke
speciale agentes, het verwisselen van vergiftigde drankjes, de speurtocht
naar een mol. Dit werkt eerder verwarrend dan verhelderend. Is deze
kneuterige zij-plot nou serieus bedoeld of niet? Ik hoop eigelijk dat er
aanwijzingen in verborgen zitten die erop duiden dat het geheel de vrucht is
van een verwarde geest. Want door de ogenschijnlijke gestoordheid van deze
man te onderbelichten verlies je een groot deel van zijn fascinerende
karakter. Maar dergelijke clous heb ik niet kunnen ontdekken. De makers
hadden misschien beter van acquit kunnen gaan met de titel ‘Confessions of a
Distorted Mind’.
Hoe het ook zij de hit-man episodes zijn erg warrig verfilmd. Net als Barris heeft de kijker geen flauw benul van het hoe en waarom van zijn missies. Er zijn personages die uit het niets opduiken met een air alsof we ze al vaker in de film tegenkwamen. Roberts en Hauer kruisen te pas en te onpas het pad van Barris. Kan het nog iets anders zijn dan iemands wilde fantasie? Kregen we maar iets meer houvast. Het is alsof scenarioschrijver Charlie Kaufman (‘Adaptation’) zijn bedoelingen met opzet compleet verborgen wil houden. Het woord zelfcensuur komt sowieso bij mij op want hoe komt het dat deze man die een succesvol tv-producent/presentator was gedurende de jaren 60, 70 en 80, een man voor wie roem en vrouwen de zin van het bestaan vormden, dat deze man gedurende de hele film geen druppel, geen trekje, geen korrel drugs aanraakt? Is hij nou net die ene uitzondering? Een scène waarin hij met bewonderenswaardige wilskracht de verleiding weet te weerstaan was dan op zijn plaats geweest. Want als dit verhaal één vraag oproept is dat of hij niet ernstige psychische klachten heeft en lijdt aan hallucinaties. Met andere woorden, ‘what shit has this guy been on?’.
Vice Versa. Big. 18 Again! Like Father, Like Son.
Dante’s Peak. Volcano.
Deep Impact. Armaggedon.
K-9. Turner and Hooch.
1492: Conquest of Paradise. Christopher Columbus: The Discovery.
Antz. A Bug’s Life.
The River. Places in the Heart. Country.
The Sixth Sense. Stir of Echoes.
Dangerous Liaisons. Valmont.
Robin Hood. Robin Hood: Prince of Thieves.
Top Gun. Iron Eagle.
Auto-Focus. Catch Me If You Can. Confessions of a Dangerous Mind.
Bondgenoten,
Over bekentenissen van gevaarlijke geesten gesproken: wat zijn eigenlijk de
filmvoorkeuren van de twee allergevaarlijksten? Wat zijn nou eigenlijk de
favoriete films van de twee mannen waar het allemaal om draait op dit moment
in de wereld? Welnu, voor George W. Bush schijnen dat te zijn Field of
Dreams en Saving Private Ryan. En voor Saddam kunnen we noteren The
Godfather en The Day of the Jackal. Wat kunnen we hiervan leren? Ik heb
werkelijk geen idee.
VW, deze is voor de dude: