Uit: 1999, Zweden
Regie: Lukas Moodysson (Tillsammans)
Met: Alexandra Dahlström, Rebecka Liljeberg, Erica Carlson, Mathias Rust, Stefan Hörberg
De eerste beelden zijn al meteen raak: 2 zussen die met elkaar op de vuist gaan omdat de ene het laatste pak chocomel heeft opgedronken. De moeder die verzucht dat ze er gek van wordt. Sociaal realisme ten top. Deze Zweedse tienerfilm onderscheidt zich duidelijk van het Amerikaanse equivalent. Bij de laatste heb ik toch altijd een beetje het gevoel alsof ik naar buitenaardse wezens zit te kijken. Nou vind ik dat ook niet onplezierig, maar het kan nooit kwaad om af en toe wat mensjes van vlees en bloed te mogen zien. En dat is hier het geval. Regisseur Lukas Moodysson toont zich in zijn internationale doorbraak als iemand die perfect een vinger op de zere puberplek weet te leggen.
Het verhaal gaat over Elin en Agnes. Twee totaal verschillende tienermeisjes, waarvan de 14 jarige Elin al tientallen jongens gezoend heeft en behoorlijk hard op weg is een dubieus imago op te bouwen. Ze is zich zeer bewust van haar uitzonderlijke schoonheid en heeft de verwende inslag die daarbij hoort. Agnes is twee jaar ouder en heeft hele andere problemen. Ze weet dat ze lesbisch is, maar kan daar niet met haar ouders over praten en heeft bijna geen vrienden. De twee blijken meer gemeen te hebben dan de schijn doet vermoeden.
Het Dogma gevoel komt af en toe naar boven. Vooral bij het zien van de grofkorrelige beelden, waar de meeste kleur uitgefilterd lijkt te zijn. Toch wordt hier niet voor dat model gekozen en dat komt de film ten goede. Behalve een perfect tijdsbeeld is het ook een genadeloze schets van een generatie. Enkele scènes zijn om nooit te vergeten. De moeder van Agnes, die haar totaal niet aanvoelt en van haar zoontje moet vernemen over Agnes seksuele voorkeur. De vader die het goed bedoelt, maar onvermijdelijk ook net de verkeerde opmerkingen maakt. En dan heb ik het nog niet eens over een op het nippertje mislukte lift naar de Zweedse hoofdstad. Ik denk dat Elin de universele problemen nog het best samenvat als ze weer eens uitschreeuwt: "OOOOOHHHHHHH".
Goh, dit was een film waar ik toch best wel naar uitkeek. Jammer, want dat zijn natuurlijk net weer die films die een beetje tegenvallen. Ik keek er naar uit omdat de zogenaamde buzz, die deze film voorging, behoorlijk positief was. Een komische Zweedse film over lesbiennes met alleen lovende kritieken daar ga je even voor zitten.
Uiteindelijk is het ook best een aardige film. En dat heerlijke Zweeds, jøøhh! Maar ik had wel grote problemen om, zoals dat heet, in de film te komen. De simpele manier waarin de benauwende gezinssituatie van de homoseksuele Agnes wordt getoond, maakte dat ik daar heel zelfbewust in de zaal zat. Net als de cast die zich in het begin ook een beetje zelfbewust opstelt. Maar daar komt na verloop van tijd verandering in. Ook ikzelf vergat steeds meer ik in die Nijmeegse Cinemariënburg zat. Uiteindelijk word je vanzelf meegenomen in die heerlijk herkenbare highschool problematiek van wie is de populairste, wie gaat met wie en hoe moet er nog ooit wat van ons terechtkomen in dit kutdorp?
Is dit gewoon een highschoolfilmpje? Dat genre waarvan we er af en toe stiekem nog eentje meepakken omdat het zo lekker wegkijkt? - Ja, hoe je het ook wendt of keert, dat is het. Weinig nieuws onder de zon. Behalve dat de lesbische liefde in dit pakket nog niet zo uitgekauwd is. Het is ook verfrissend dat het uit Zweden komt terwijl de Amerikanen patent op dit genre lijken te hebben. Natuurlijk heeft Fucking Åmål van regisseur Lukas Moodysson (wat een prachtige naam) ook zijn humoristische momenten. Maar ik denk dat er op dat gebied veel meer had ingezeten. Het had allemaal wat bijtender gemogen. Ook zijn de karakters weinig uitgediept wat de nodige losse draden oplevert. Dat hoort toch bij het genre? - Inderdaad, ik vraag me alleen af waar iedereen dan zo enthousiast over is.
Omdat de viewing van Fucking Åmål buiten het reguliere donderdagavond schema viel, hebben
wij getracht een kleine special hier aan te wijden. Noem het deel Otto e Mezzo (8 1/2) of een
maandag-ochtend treat, part IX zit voor deze week in ieder geval ook nog in de pijplijn. We
wilden jullie deze filmhuishit uit Zweden zeker niet onthouden.
Rollen maar met die band, LePaulski.