Uit: 2002, USA
Regisseur: Walt Becker
Met: Ryan Reynolds, Tara Reid, Tim Matheson
Synopsis: Eeuwig student Van Wilder houdt zich voornamelijk bezig met het
organiseren van feesten en het uitstellen van het moment dat hij van school
moet. Wanneer schoolkrant journaliste Gwen Pearson een artikel over het
populaire feestnummer probeert te schrijven, ontdekt Wilder een andere,
serieuze kant van zichzelf.
Mooi woord eigenlijk, Gross-out Comedy. Klinkt een beetje als Screw-ball Comedy. De tienersterren (zelf twintigers/dertigers) van deze ‘komedies der ranzigheid’ spreken erover alsof het al een genre op zich is. In ‘Van Wilder’ gaan dan ook weer allerhande lichaamssappen als warme broodjes over de toonbank. Maar deze film haalt de mosterd niet alleen bij films als ‘American Pie’ of, het in deze context veel genoemde, ‘Animal House’. Het uitgangspunt van de plot, ‘eigenzinnig probleemkind zet de autoriteiten op school te kakken’, doet denken aan de staalkaart aller tiener/school komedies ‘Ferris Bueller’s Day Off’. Of, meer recentelijk, de Wes Anderson film ‘Rushmore’.
‘Van Wilder’ is verre inferieur aan laatst genoemde voorbeelden. Een aflevering van de tv serie ‘Parker Lewis Can’t Loose’ is al leuker en meer experimenteel. Maar de producenten van National Lampoon (in de V.S. nog vaag bekend van een handvol melige komedies met oa Chevy Chase en John Belushi) staan dan ook niet bekend om hun voorliefde voor slimme of subtiele grappen. De toevoeging ‘National Lampoon’s Van Wilder’ lijkt, vandaag de dag, bovendien meer een provocatie richting critici om het geheel met de grond gelijk te maken dan een keurmerk om de (Amerikaanse) jongeren richting de bios te trekken.
Voor een film die weinig anders te bieden heeft, zijn echte grappen redelijk spaarzaam en vertonen ze grote slijtageplekken bovendien. Waterpijpen, docenten in de zeik nemen, persoonlijke slaafjes, onwetende ouders, rivaliserende ‘fraternities’, etc, het is in de loop der jaren al redelijk uitgemolken. En daar wordt niet veel aan toegevoegd. Desondanks is kijkadvies niet volledig negatief. Tegen alle ‘odds’ in weet Van the Man zelfs de sympathie en de lach van de kijker te ontlokken. Waarbij vermeld moet worden dat het vermaak een rechtevenredige verhouding heeft met het alcoholpromillage (van de bezoeker).
Buiten deze biervriendelijke meligheid wordt het geheel op het nippertje gered van verbanning naar de eeuwige ex-rental bakken door hoofdrolspeler Ryan Reynolds. Uiterlijk lijkt hij een kruising tussen Ben Affleck en Chevy Chase. Met name de mimiek waarmee Chase de lach aan zijn kont had hangen, lijkt te zijn wedergeboren in Reynolds. In zijn jeugd moet hij klassiekers als ‘Vacation’, ‘Fletch’, ‘Spies Like Us’ en ‘The Three Amigos’ grijs gedraaid hebben. Het gebrek aan uitstraling van de rest van de cast (love interest Tara Reid is echt te oud en te gewoontjes voor haar rol) wordt prettig in balans gehouden door zijn natuurlijke charme. Dus met de hakken over de sloot dit jaar voor Reynolds, wegens overschrijden van maximale houdbaarheid sturen we Reid van school, regisseur Becker blijft maar een jaartje bakken en scenarioschrijver Brent Goldberg mag deze zomer naar comedyscriptcamp.
Ze zijn er echt. Studenten die op universiteit van geen wijken weten. Terwijl sommigen in 4 jaar met bul weglopen, lijkt het voor andere een erekwestie om in de double digits te belanden. Vaak met de nek aangekeken. Maar dat is natuurlijk niets anders dan de koude kift. Deze schijnbare slackers hebben groot gelijk om zich niet al te veel zorgen te maken. Dat kan later altijd nog. Daarnaast is de sociale functie die ze vervullen niet gering. Senioriteit in deze tijd van tempobeurzen is een kostbaar goed.
Van Wilder heeft die senioriteit. Bezig met zijn zevende jaar en weet van geen ophouden. Hij verstrekt voorbehoedsmiddelen aan de behoeftigen, verzorgt de zieken op de campus en zet zijn niet geringe organisatorische capaciteiten in voor informele studentenbijeenkomsten. Een echte aanwinst voor Coolidge College zo lijkt het, maar vaderlief besluit na 7 jaar zijn verlies te nemen (“bad investment”) en trekt zijn zoons toelage in. En ook de schoolleiding is niet echt rouwig.
Van Wilder is een zeldzaamheid: een schoolflick met historisch besef. Het intrekken van de ouderlijke bijlage was in 1986 nog het startpunt voor Soul Man, waar C. Thomas Howell op schaamteloze wijze het minderhedenbeleid van de Amerikaanse overheid misbruikt door zich met wat schoensmeer voor te doen als zwarte student om zo extra fondsen aan te spreken. Tegenwoordig is niet politiek incorrect gedrag het gevolg, alswel het zo smerig mogelijk uitnutten van alle menselijke openingen.
Het meest heeft Van Wilder weg van een onofficieel vervolg op Ferris Bueller’s Day Off. Zo zou het script ook best begonnen kunnen zijn: Ferris is op campus beland en in plaats van weg te rennen is de levende legende er met geen stok meer weg te slaan. Hij wordt nog steeds op handen gedragen door zijn medestudenten en heeft alleen een klein probleem met autoriteit.
De zoete broodjes en laxerende milkskaes die worden geserveerd zouden de aandacht wel eens af kunnen leiden van een van de leukste elementen uit Van Wilder. Een deel van de lol valt namelijk te halen uit het feit dat de cast een ware Wie-is-Wie vormt van de Higschool/College film. Alleen de echte diehards zullen alle acteurs herkennen die al eerder hun opwachting mochten maken in American Pie, Animal House, Breakfast Club of Revenge of the Nerds.
Feestvarkens,
Zo vlak voor het kerstfeest aanvangt hebben VW en LePaulski een film
uitgekozen die de kerstgedachte belichaamt. NOT.
Desalniettemin een fijne kerst toegewenst en een gelukkig nieuwjaar.
VW, smeer jij de broodjes: