For Your Eyes Only part LXXXIII




Hable con Ella

Uit: 2002, Spanje
Regie: Pedro Almodovar  (Volver)
Cast: Javier Cámara, Dario Grandinetti, Leonor Watling, Rosario Flores

Synopsis: Reisjournalist, Marco, valt na een korte kennismaking voor de stierenvechtster Lydia. Na een ongeluk in de arena komt zij in coma in het ziekenhuis terecht. Daar maakt Marco kennis met de verpleger Benigno die zorgt voor een balletdanseres die ook in coma ligt. Samen proberen ze zo goed mogelijk hun gevoelens voor de twee vrouwen te verwerken.



VW

Morrissey van The Smiths verwoordde het al eens bijzonder mooi: “Girlfriend in a coma. I know. I know. – It’s serious.” En nu weet Almodovar het bijzonder mooi op film vast te leggen. De laatste film die ik van Almodovar heb gezien, was niet ‘Todo sobre mi madre’ (1999) maar ‘Tacones Lejanos’ (1991). Zijn oude films vallen mij niet bijzonder goed. Het heeft misschien te maken met de melodramatische toon en dominante vrouwenrollen. Ik respecteer de gedrevenheid waarmee hij opkomt voor de rechten der ‘onderdrukten’. Hij geeft ruim baan aan het feminisme, is reactionair tegen het Spaanse Franco regime en is al vroeg openlijk homoseksueel. Natuurlijk moet je je kop boven het maaiveld uitsteken om gehoord te worden. Maar vechtend tegen hypocrisie riskeer je je al snel op het hellende vlak van het moralisme. En als moralist ben je al haast per definitie hypocriet. Deze kringredenatie mag de Spanjaard er niet van weerhouden zijn invloedrijke films te maken maar het weerhoudt mij ervan zijn personages vol te omarmen.


Tijd voor een hernieuwde kennismaking. De introverte Marco slikt zijn teleurstellingen in het leven achter zijn onbedwingbare tranen weg. De extrovertere Begnino daarentegen laat zich al pratend en fantaserend het hoofd op hol brengen. Al met al een bedeesdere set-up dan ik van Almodovar ken. In de rustige verteltoon van de film is er zelfs ruimte voor experiment. Zo is het erotische nep fragment uit een zwijgende film bijna net zo absurdistisch als een ‘Kreatief met kurk’ sketch. Wanneer Almodovar zijn humor de scčnes laat sturen, is ‘Hable con Ella’ eigenlijk op zijn aardigst. Bijvoorbeeld het moment waarop de twee coma patienten gezamenlijk op het balkon zijn gerold en van commentaar worden voorzien door de twee heren.


Aan het eind van de film heeft Marco zich een ware vriend van de ongelukkige Begnino getoond en rijdt ook nog eens de zonsondergang tegemoet met zijn geliefde in zijn armen. Op dat moment gaat er bij mij toch wel zachtjes een alarm af. Tenzij ik het niet goed begrijp is het goede element duidelijk beloond en met het slechte loopt het niet best af. Maar wie is de filmmaker (of wij) om over deze twee mensen te oordelen. Zeker, Begnino is te ver gegaan (hoe verklap ik niet). Maar hij doet het, zo blijkt uit de film, uit de grond van zijn goede hart en ietwat gestoorde brein. Hij is degene die zich niet beperkt ziet door de moralistische regels opgelegd door de maatschappij en zijn hart laat spreken. Marco daarentegen is degene die zich confirmeert, het rationalisme laat regeren over de emotie. Dat maakt hem in principe dood ongelukkig. Hij kan niets moois meer bekijken zonder dat hij moet huilen omdat zijn geliefde er niet meer is om het met hem te delen. Wanneer hij dan valt voor Lydia en zij hem direct ontvalt in een coma en (erger nog) aan een oude geliefde, blijft hij trouw aan haar bed. De angst regeert, angst voor de leegte zonder haar. Deze man, die bang is geworden zijn hart te volgen, wordt aan het eind beloond. Dit dankt hij dan ook nog aan zijn vriend die die vrijheid wel had en daardoor gedoemd was. Het is Almodovar zijn goed recht om dit verhaal te vertellen. Maar het lijkt lijnrecht te staan tegenover de vrijheid van geest die hij in zijn andere films uitdraagt. Maar dat maakt hem natuurlijk nog niet hypocriet.

VW geeft **˝



jouw mening


Gezien: 07-11-2002

hallo allemaal,

binnenkort weer een echte VW én LePaulski maar nu even Spanjaard gesoleerd door VW. Het enige dat ik nog kwijt wil is dat er in Nederland weer een reden minder is om de tv aan te zetten. Er waren er al niet bar veel maar nu is Boudewijn B. ook al weg. Moeten we het voortaan doen met de hyperventilerende wielrenencyclopedie, Martin R. en de zelf-feliciterende ex-boekendief, Michä-el Z. Ik denk dat ik maar een boekje ga lezen.




Home