For Your Eyes Only part LXXVII

They’re not looking for Mr. Right, but Mr. Right Now.




The Sweetest Thing

Uit: 2002, USA
Regie: Roger Kumble
Cast: Cameron Diaz, Christina Applegate, Selma Blair

Synopsis: Als Christina, Courtney en Jane een avondje gaan stappen lopen ze Peter tegen het lijf. Als Christina zijn uitnodiging om mee te gaan naar het hotel waar Peter en zijn broer en vrienden overnachten afslaat heeft ze daar al snel hele erg spijt van. Ze besluit om hem met de hulp van haar vriendinnen alsnog op te zoeken.


LePaulski

In There’s Something about Mary ondergaat Cameron Diaz de meest onsmakelijke vernederingen zonder ooit haar waardigheid te verliezen. Op soortgelijke wijze laat ze zich in My Best Friend’s Wedding van haar valste kant zien tijdens een dramatische karaoke sessie. Het lijkt erop dat Diaz zich in een unieke positie heeft gemanoeuvreerd door dit soort rollen niet alleen zonder schaamte te accepteren, maar ook het lef te hebben om ze consequent serieus te blijven uitspelen. Misschien dat alleen de carrière die Leslie Nielsen heeft opgebouwd met zijn werk vanaf Flying High/Airplane hier enigszins mee te vergelijken is.


Cameron Diaz is een logische keuze voor een komedie die is te omschrijven als een kruising tussen Sex and the City en There’s Something about Mary. Toch kan The Sweetest Thing geen moment het niveau van zijn twee voorbeelden halen. Daar waar de scènes in Sex and the City tegen het einde als de stukjes van een legpuzzel in elkaar schuiven blijven de sketches in The Sweetest Thing niet meer dan los zand. Als er al een rode draad is te vinden is het die van de orale fixatie die in twee scènes nadrukkelijk naar voren komt. Seks vormt een belangrijk onderdeel van de plot, maar de grappen en toespelingen missen een zekere logica en zijn vooral niet inventief genoeg. Vergelijk wat de Farrelly gebroeders in There’s Something about Mary met een klodder sperma doen met het kwakje van de makers van The Sweetest Thing. In de eerste, harige kwestie ontstaat een slappe lach waar je nauwelijks nog van herstelt, terwijl het tweede geval in de stomerij te geconstrueerd, geforceerd aandoet. Uiteindelijk worden door de wanhopige makers alle remmen losgegooid om een lach te scoren, maar zelfs een uniek, beschamend muzikaal intermezzo ("You’re too big to fit in here") en enkele obligate bloopers onder de aftiteling kunnen The Sweetest Thing niet redden.


LePaulski geeft *



VW

Wanneer blijkt dat ‘The Sweetest Thing’ geen verdorven, vuilbekkende, rolpatroon-doorbrekende ‘Thelma & Louise’ voor het nieuwe millennium is maar een brave romantische komedie, dan zit je wel even om recensiemateriaal verlegen. De schrijfster Nancy Pimental was verantwoordelijk voor het script. De verbazing over het tamme scenario wordt vergroot wanneer je bedenkt dat zij meeschreef aan Southpark, de animatieserie dat van het schoppen tegen heilige huisjes een deugd maakte. Buiten een vrij expliciete ‘song ’n dance act’ met wat schunnige taal blijft het bij Amerikaans kontengeklets en een aardige gag over een uit de hand gelopen blowjob. Slechts vijf minuten wordt de indruk gewekt dat Diaz wel eens een aantal mannen minder netjes heeft behandeld. Daarna gaat de charmemachine van Diaz weer op tien en verdampt de hoop op een lekker valse Cameron. Tel daarbij de onervaren regisseur (Cruel Intentions) en het klaarblijkelijk gebrek aan filmscript talent van Pimental op en je zit te kijken naar een halfgeslaagde pilot voor een nieuwe SBS 6 sit-com.


De film vraagt buiten een beetje komisch talent niet echt veel van de acteurs. Applegate houdt zich daarmee net zo makkelijk staande als Diaz of de relatief onbekende Blair. De rol van Cameron Diaz was de enige die me nog even aan het denken zette. De fans van deze charmante, vrolijke actrice -en laat ik eerlijk zijn, daar behoor ik ook toe- zijn gewend aan haar keuze voor enigszins gedurfde rollen en spontane acteerwerk. Voor scènes als in ‘Charlie’s Angels’, waar ze gekleed in konijnenslippers en een Spider-man slip haar postbode vertelt dat hij zijn pakketjes elke dag wel door haar gleuf (red. in de deur) mag duwen, kun je de afficionado dag en nacht wakker maken. Maar ze lijkt als beroeps spring-in-het-veld (SihV) in ‘type-cast-hell’ terecht te zijn gekomen. Zo was ze een psychopathische SihV in ‘Very Bad Things’, de blinde SihV in ‘Things you can tell just by looking at her’, de suicidale SihV in ‘Vanilla Sky’, en een spionerende SihV in ‘Charlie’s Angels’. Ik overdrijf nu een beetje want het zijn leuke films en haar horizon is wel iets breder, maar toch. Haar rol in Scorsese’s nieuwe ‘Gangs of New York’ kan wel weer eens dat stapje omhoog zijn.


VW geeft *½



gezien: 19-09-2002

Beste lezer,

Op de radio hoor ik dat de ‘O’ weer in de maand is. Het is tijd voor alle omaatjes van Nederland om hun griepprik te gaan halen. Voor mij een overbodige melding want op het moment dat het tijd wordt de oude-van-dagen te waarschuwen heeft de griep mij al geveld. Je kunt er ook de klok op gelijk zetten, begin voorjaar en begin najaar lig ik minstens twee dagen te rillen in bed. Snippertje verkouden en het snot voor de ogen vraag ik me op zulke momenten af waarom ik niet standaard een pak paracetamol, fles hoestdrank en neusspray in huis heb. Iedere griepepidemie moet ik opnieuw het wiel uitvinden, mijn dikste kleding aan en naar de apotheek. Maar vandaag voel ik me al weer iets beter en kan de nieuwste FYEO eindelijk de deur uit.

LePaulski, gezondheid


Home