For Your Eyes Only part LXXIV

With great power comes great responsibility.


Spider-Man

Uit: 2002, USA
Regie: Sam Raimi  (Spider-Man 2)
Cast: Tobey Maguire, Willem Dafoe, Kirsten Dunst, J.K. Simmons

Synopsis: Highschool scholier en pispaaltje Peter Parker wordt tijdens een uitje met de klas in een laboratorium gestoken door een genetisch gemanipuleerde spin. Wanneer hij thuis, bij oom en tante, weer wakker wordt, ontdekt hij dat zijn lichaam behoorlijk veranderd is en hangt hij binnen de kortste keren aan zijn vingers aan het plafond. Meanwhile, at the other side of town, werkt Dr. Norman Osborn aan een nieuwe uitvinding. Dat gaat gruwelijk mis en de strijd tussen Spider-Man en The Green Goblin is geboren. Daarbij lijkt heerschappij over het luchtruim van New York de inzet.



VW

“De illustraties zijn niet echt illustraties van wat er aan de hand is. De tekst legt ook al niet uit wat er aan de hand is. Er gaapt een gat en ergens in dat gat bevindt zich de realiteit”. Met deze quote van Batman tekenaar Frank Miller illustreert een recensent één van de valkuilen voor de verfilming van een strip. Want in dat beschreven gat bevindt zich ook de fantasie. Hoe groter het gat des te meer kan de fantasie aan het werk en lijkt de realiteit groter te worden. Een verfilming vult het gat juist op met als gevolg dat het geheel levenloos wordt. Voor een groot deel is dit omzeild in de nieuwste Marvel franchise op het witte doek.


Maguire en Dafoe hebben een groot aandeel in dat succes. De eerste is als schlemiel niet alleen geloofwaardig (dat hadden we wel verwacht) maar houdt zich ook als superheld staande. Dafoe heeft een mooie mimiek om als schurk te opereren. Het is wel de vraag waarom hij de helft van de tijd een masker (type: motorhelm van de heks uit Sneeuwwitje) moet dragen dat het effect weer ondermijnt. Maar de meeste FX zijn zeer de moeite waard, het is een genot om naar de zwierende en klimmende Spider-Man te kijken.


Moeten we het nog over mijn grote vriend, scenarioschrijver David Koepp, hebben. Hij drukt minder nadrukkelijk zijn stempel op de film dan het verveelde verhaaltje dat hij voor 'The Panic Room' neerpende. Maar wanneer je dan eens doordrukt op de wee plekken scoort de man toch weer een onvoldoende. Dit keer springen de clichés het meest in het oog. Dialogen zijn ermee doorspekt;”And let there be light” (wanneer iemand een lamp indraait), “She’s the regular girl next door” (wanneer Peter zijn buurmeisje beschrijft waarop hij verliefd is) en belegen grapjes als:”you do to much, you’re not Superman!”. Maar dat valt nog mee wanneer je de actie eens onder de loep neemt. Bijvoorbeeld de voorspelbare bullies op school die geen moment overtuigen. Voor andere elementen heeft Koepp maar eens goed gekeken naar ‘Batman & Robin’. Want vóór deze Spider-Man moest Batman ook al eens -gedwongen door zijn nemesis- uit twee personen kiezen waarvan hij in principe maar één van een dodelijke val kon redden. Wilde Batman ook koste wat kost zijn alterego geheim houden voor zijn love-interest zodat zij verliefd zou worden op Bruce Wayne en niet Batman. Zelfs de grap met het amateur spiderpak in de worstelscene toont gelijkenis met Robin’s circus pak (dat weer een kopie was van de origineel getekende kostuums) waarmee hij aanvankelijk het boeventuig bestrijdt alvoor hij van Batman een modern rubber harnas (met tepels) krijgt.


Zo heb ik alweer veel te veel tijd aan Koepp besteed. Maar waar is de scenarist gebleven die ‘Carlito’s Way’, ‘Mission: Impossible’ en ‘Stir of Echoes’ schreef? Over deze soepele actiefilm valt anders ook niet zo veel te vertellen dan het doet verlangen naar je eigen friendly neighborhood Spider-Man.


VW geeft **½



LePaulski

Spider-Man lijkt op het eerste gezicht een superheldenepos met een patriottisch sausje, maar gaat eigenlijk over de volwassenwording van teenager Peter Parker. Daarmee onderscheidt de film zich van veel andere comicbook verfilmingen. Superman, Batman en X-Men malen niet om tienerjaren, maar gaan over volwassen mannen in spandex outfits. Die superhelden kennen hun krachten en werken naar een climax toe waarin ze nog net een extra tandje weten bij te steken.


Peter Parker daarentegen is de archetypische nerd. Hij is het lulletje van de klas, die daarin overigens nauwelijks opvalt. Hij doet ook niet zo gek veel, behalve te helpen in het huishouden van zijn oom en tante waar hij bij inwoont. Peter is ook typisch iemand die met de ondankbare taak wordt belast om foto’s te schieten tijdens een schoolreisje. Zo krijgt Peter op dat schoolreisje zijn wake-up call als hij door een genetisch gemanipuleerde spin wordt gebeten. Vanaf dat moment is de beer los en de spinnenman geboren.


Het is moeilijk om je aan de indruk te onttrekken dat het ontwaken van Spider-Man met name seksueel van aard is. Het script van David Koepp zinspeelt daar met name op als hij tot grote hoogten gestegen is en oefent in het wegschieten van zijn kwakje. Dit is de vrije vertaling van de scène waarin Peter op het dak van een flatgebouw zijn web probeert weg te schieten. Ook zijn oom en tante merken de extra energie en afwezigheid van Peter op en wijzen dit (terecht?!) toe aan puberteit en hormonen. En hormonen zijn er in overvloed in deze film, want naast Peter staan ook alle klasgenoten en aartsvijand Green Goblin in de rij voor buurmeisje Mary Jane. Eigenlijk is de hele film één grote opmaat voor de uiteindelijk daad, maar het bijzondere is dat Spider-Man uiteindelijk geheelonthouding predikt. Is dat een sign of the times of een mogelijkheid om de interesse voor een vervolgfilm (die al op de rol staat voor 2004) op peil te houden?


Ondanks dat Spider-Man in het laatste gedeelte behoorlijk doodslaat met een vrij oninteressante confrontatie met de Green Goblin blijft de film redelijk op peil. Dit is te danken aan enkele mooie speciale effecten, zoals het muurkruipen en het enerverende webslingeren door New York, maar vooral ook aan mooie rollen van Tobey Maguire als Peter Parker en Kirsten Dunst als Mary Jane Watson. Allebei lijken ze al eeuwen mee te gaan en de 20-jarige Dunst heeft al een onuitwisbare indruk gemaakt in bijvoorbeeld The Interview With the Vampire en The Virgin Suicides. Ze weet hier uit een schijnbaar eendimensionale rol maximaal rendement te halen. Tobey Maguire is met zijn 27 jaar een stukje ouder en behoort tot de vaste vriendenkring van Leonardo diCaprio (zie voor een nacht in het leven van Tobey en Leo het binnenkort in Nederland uit te brengen Don’s Plum). Op de IMDB site staat geschreven dat Tobey Maguire vegetarier is en verwoed beofenaar van yoga, maar het lijkt er meer op dat bij hij bij al zijn acteerprestaties vertouwd op een vaste hoeveelheid weed. Hij komt altijd net iets te relax of mellow over, met een trage en hondstrouwe oogopslag die hem altijd van de wereld doet lijken. Dat maakt hem tot een perfecte Peter Parker.


LePaulski geeft **½



Gezien 04-07-2002:

Trouwe lezer,

Soms vraag ik me af hoe het staat met de introductie van TiVo in Nederland. Het is een beetje stil de laatste tijd rond de revolutionaire uitvinding, die in Amerika het TV kijken totaal heeft veranderd. TiVo is een soort harde schijf waarop alle programma’s van de afgelopen weken automatisch kunnen worden opgeslagen volgens eenmaal in te voeren settings (=soort programma’s waar je belangstelling naar uitgaat). Ook mooi is dat het apparaat leert van je kijkgedrag. Je kunt de programma’s op elk gewenst moment terug zien, waarbij ook de reclame eruit gefilterd kan worden.
Niet veel mensen weten dat er in Utrecht al een soort TiVo bestaat. Het heet TCM en loopt elke avond tussen 22.00 uur en 08.00 uur ’s ochtends. Elke nacht weer zo’n 5 films gewoon op de kabel te bekijken met toppers als Lolita, 2001, The Postman Always Rings Twice, The Dirty Dozen en Poltergeist. Het mooie is dat ik nu al het rustgevende effect ondervind dat van TiVo uitgaat. Er is namelijk nooit meer stress over het missen van een film, want je weet dat de gemiste film nog tot het eind der tijden op TCM herhaald zal worden. Dus tot het eind der tijden zich daadwerkelijk aankondigt kan ik op tijd mijn bed in.

VW, slaap zacht,


Home