For Your Eyes Only part XXXVII




Wonder Boys

LePaulski

Het is opvallend hoe weinig verscheidenheid er is aan gebruikte locaties in de amerikaanse cinema. Ik denk dat zo’n 80 procent in LA, San Francisco of New York plaatsheeft. Wonder Boys speelt in het ondergesneeuwde landschap van Pittsburgh en pakt daarmee zijn eerste originaliteitspunten. Aldaar is Grady Tripp (Micheal Douglas) werkzaam. Een cynische professor engels die zeven jaren geleden een succesvolle roman heeft geschreven en nog steeds teert op de daaruit voortvloeiende roem. Maar de afgelopen zeven jaar zijn niet echt goed geweest voor de prof. Hij is begonnen met een tweede roman, die maar niet afkomt en inmiddels al duizenden pagina’s beslaat, en zijn toenemende weedverslaving maakt dat het eind nog lang niet in zicht is. Ook zijn huwelijk is eraan gegaan, maar stelde vanwege een buitenechtelijke affaire (met Frances McDormand) toch al niet al te veel voor. We beleven een week in het leven van Tripp, waarin alles tegelijk gebeurt. Zijn editor (Robert Downey Jr.) komt uit New York overgevlogen om de vorderingen van zijn roman te aanschouwen, maar komt in plaats daarvan op het spoor van een nieuw talent in de persoon van een van de studenten van Tripp (Toby Maguire).


Dit is een film die het in Amerika bijzonder slecht heeft gedaan. Het onderwerp is blijkbaar niet aansprekend genoeg en herbergt een sterk Europese sfeer. Een hoofdrolspeler die het grootste deel van de tijd zijn joints wegrookt en in een kamerjas rondloopt heeft dan ook weinig glamour over zich. Maar dit is een film met een uitstekende cast en fijn spel. Het is opvallend hoe sterk het contrast is met films die ook voor een deel op school spelen als Road Trip en American Pie. Er zijn nog een aantal zaken zeer goed aan Wonder Boys, zoals het script en de soundtrack (met o.a. veel Bob Dylan). Maar voornaamste plus is toch wel de aanwezigheid van Micheal Douglas. Persoonlijk mag ik Douglas bijzonder graag zien dus ik ben niet helemaal onbevooroordeeld, maar zoals hij hier zijn rol neerzet getuigt van grote klasse. Het is moeilijk te omschrijven, maar Douglas heeft in veel van zijn rollen een uitstraling alsof hij er totaal geen zin meer in heeft. Het is die vermoeide blik en ‘been there, done that houding’ die hem tot zo’n bijzondere verschijning maakt. Het cynisme zit tot in zijn tenen getuige zijn rollen in bijvoorbeeld Basic Instinct, The Game, Falling Down en War of the Roses. De les die de leraar Grady Tripp in Wonder Boys hier van zijn studenten krijgt is dat die houding hem en anderen niet verder zal helpen in het leven. En dat is een stukje herkenbaar Amerikaans moralisme (Grady’s weedvoorraad gaat aan het eind dan ook de deur uit), maar bevat zeker een kern van waarheid.


LePaulski geeft ***



VW

De aantrekkingskracht die je als 60 jarige professor Engels hebt op jonge, beeldschone studentes (Katie Holmes) lijkt hoofdpersoon Michael Douglas een beetje beu te zijn. Hij heeft dan ook al genoeg sores aan zijn kop. De prof heeft namelijk een verhouding met de vrouw (Frances McDormand) van zijn afdelingshoofd en ligt in scheiding met zijn eigen vrouw. Daarbij komt de crisis die hij als schrijver doormaakt. Zijn, met gejuich ontvangen, schrijversdebuut van zes jaar geleden heeft hij namelijk nooit van een opvolger kunnen voorzien. Dan komt tot overmaat van ramp zijn nietsnut van een uitgever (Robert Downey Jr) langs. Zogenaamd om het plaatselijke boekenbal bij te wonen maar ondertussen driftig op zoek naar het document waar de prof mee bezig is. Ondertussen zwerft een van zijn meest begaafde studenten (Tobey Maguire) licht suïcidaal door het verhaal. En zo verder, enzovoorts.


In deze nieuwste film van LA Confidential regisseur Curtis Hanson is Douglas weer thuis in de rol van een man die het fortuin van het ene op het andere moment tegen zich gekeerd ziet. Het doet dan ook een beetje denken aan zijn eerdere rollen in ‘Falling Down’ en ‘The Game’. Tobey Maguire kennen we nog uit het kristalheldere doemsprookje ‘The Ice Storm’. Hij is op zijn plaats als introvert en onzeker schrijverstalentje. Maar wat mij betreft steelt Robert Downey de show als onbetrouwbare en opportunistische levensgenieter. Voor Downey jr. waren de jaren negentig na zijn Oscarnominatie in ‘92 voor Chaplin alles behalve rooskleurig. Regelmatig was hij te vinden in de locale gevangenis of rehab-center vanwege zijn onbehouwen drug- en drankgebruik. Desondanks zet hij zijn filmcarrière voort in de kleinere films. Typisch genoeg wordt hij vooral gecast als het kwade element. Terecht want Downey heeft die snerende charme die we allemaal graag zien in een schurk. Zoals Alan Rickman, Christopher Walken en Gary Oldman dat ook bezitten. Maar Downey behoort tot een jongere generatie ‘men you love to hate’. Opvallend genoeg zijn het de voormalige Brat Packers (acteurs uit films als The Outsiders, Rumble Fish, The Breakfast Club en nu allemaal tussen de 35 en 40 jaar oud) die het goed doen als bad guys en hun naam waarmaken. Van die hele ‘generatie’ kan eigenlijk alleen Tom Cruise zich veroorloven om ongegeneerd de held uit te hangen. Zo zagen we Matt Dillon als slechterik in ‘Wild Things’ en ‘There’s something about Mary’ en spak Rob Lowe zijn duivelse charmes aan in onder meer ‘Wayne’s World’ en ‘Austin Powers’.


In tegenstelling tot Nederland waar we bij iedere film weer naar dezelfde gezichten zitten te kijken (een de Gooijer, een Löw of een Metsers III) trekken ze in de VS voor iedere film weer een nieuw blik met boeiende acteurs en actrices open. En de goede verstaander weet dat met bovengenoemde cast een heel vermakelijke film te maken is. En dat is Hanson ook gelukt. De wat zwaardere momenten worden met speels gemak afgewisseld door zeer komische scènes. De film is daarmee vrij licht van toon geworden op het feel-good-ige af. De tagline luidt niet voor niets: ”A weekend from hell became the time of his life”. Het script, waarin elke gebeurtenis een functie heeft, zit goed in elkaar. Maar de plot is niet dwangmatig want sommige dingen gebeuren nou eenmaal omdat ze gebeuren, is de boodschap. Die lichtvoetigheid zal niet door iedereen in dank worden afgenomen. Zeker niet met heel wat pretentieuzere, vergelijkbare projecten als Magnolia of Happiness nog vers op het netvlies.


VW geeft ***



jouw mening



Gezien: 9-11-2000

Filmadepten aller landen ,

Zojuist las ik in de filmkrant dat Richard Farnsworth, vorige maand, zichzelf van het leven heeft beroofd met een vuurwapen. Er was bij hem terminale kanker geconstateerd. Dat berichtje haal ik aan omdat hij de hoofdrol speelde in de film waarover wij ons eerste stukje schreven, ‘The Straight Story’. Eigenlijk was dit niet de eerste die wij als kritisch duo zagen. Afgelopen zaterdag was het precies een jaar geleden dat LePaulski en ik voor het eerst in Utrecht naar de film gingen. Ik woonde ook precies één dag in Utrecht en dat werd met een avondje bios gevierd. Samen met Janus (friend of the family) hebben we in Camera ‘The Fight Club’ gezien. Zo ontstond het idee om onze Film Club op te richten en iedere donderdag avond een film te pakken. Wat minder fysiek dan de club van Pitt en Norton maar ik kan jullie verzekeren dat menig meningsverschil op leven en dood is uitgevochten. [Voor de regels van de Film Club, zie ‘American Beauty’ op www.vwlepaulski.f2s.com.] Drie weken later, we hadden inmiddels ook ‘Mifune’s sidste sang’ en ‘Los amantes del circulo polar’ gezien, ging ons eerste mailing eruit. Inmiddels hebben we dus samen 45 films gezien in één jaar. Geen slechte score maar ik vraag me af of mijn blauwe ogen en/of gescheurde lip iedere vrijdagochtend nog lang door mijn collega’s zal worden getolereerd.

LePaulski’s gonna knock you out…



Home