Uit: 1999, USA
Regie: Paul Thomas Anderson (Punch Drunk Love, There Will Be Blood)
Met: Julianne Moore, William H. Macy, Philip Seymour Hoffman, Jason Robards, John C. Reily, Tom Cruise, Luis Guzmán, Philip Baker Hall
Spijt, berouw, zonde en de rol van het toeval. Niet de meeste lichte thema's om in 1 film aan te pakken. Dit is typisch een project waar bijna elke regisseur zich aan zou vertillen. De lengte van de film, de uitgebreide cast en vele verschillende verhaallijnen lijken te schreeuwen om problemen. Toch weten VW en LePaulski dat hier niet zomaar een regisseur aan het werk is gezet. We hebben het hier over P.T. Anderson, een van de echte boy wonders van Hollywood.
Eigenlijk is dit als een avondje zappen voor de TV. Maar dan wel met een meester achter de knoppen en alleen maar kwaliteitskanalen ter beschikking. Er is op dit moment waarchijnlijk geen enkele regisseur die met zoveel flair verhalen kan vertellen. Let op het schijnbare gemak waarmee alle verhalen samenkomen. De manier waarop van verhaal naar verhaal wordt gesprongen is fantastisch; elke keer ben je een beetje bedroefd om het ene verhaal te verlaten. Er valt daar nog zoveel te beleven! Het zijn natuurlijk veel zogenaamde cliffhangers (haakjes, die ook veel in soaps worden gebruikt om de aandacht van de kijker vast te houden voor tijdens de reclame of na de afloop) die worden ingezet, maar het werkt.
Het verhaal volgt een groot aantal tobbende personages tegen de achtergrond van de entertainment industrie van LA. Wellicht een iets minder aantrekkelijke omgeving dan de casino's van Nevada (Hard Eight) en de porno-industrie (Boogie Nights) zoals die in Andersons eerdere films werden gebruikt, maar dat getuigt van zijn groei als regisseur. Gelukkig zal hij nooit helemaal opgroeien, want er zijn twee momenten van een kinderlijke schoonheid, waarvan de tranen je zowat in de ogen springen. Dit heeft plaats bij aanvang van de fenemonale kikkerregen (absoluut een van de meest effectieve special effects ooit op film vastgelegd) en op het moment dat de hoofdpersonen met de op de soundtrack te beluisteren Aimee Mann mee beginnen te zingen. Magnolia moet je gewoon zien.
Deze Amerikaanse film van regisseur Paul T. Anderson draait nog maar net in de bios. Het vertelt het verhaal van een dozijn personages, die we volgen in een aantal dagen van hun compleet verschillende leventjes. Deze mensen zijn wel allemaal met elkaar verbonden door middel van de tv-quiz What do kids know. Een andere overeenkomst is dat ze allemaal door een zware crisis gaan (ziekte, dood, eenzaamheid, verslaving, overspel, incest etc). Dit drukt een zware stempel op de film want het is één en al ellende dat op je af komt. Zodat zelfs de soms zeer komische scènes iets heel tragisch hebben. Hoewel je er op gaat wachten, escaleert de film niet echt. Wanneer er een climax dreigt, tegen het eind van de drie uur durende film, blijken alle ontwikkeling een beetje voort te kabbelen naar een surrealistisch einde.
Maar laat je niet ontmoedigen want de ronduit geweldige cast maakt van elke scène een waar feest. Ik vond met name William H. Macey (die je nog wel kent uit Fargo) geweldig als ex-quizkid Donnie Smith die, sinds hij als kind ster was van de quiz, zijn leven alleen maar treuriger heeft zien worden. Een geweldig frisse rol die on-Amerikaans bijna Engels aan doet, maar de rest van de cast doet zeker niet voor hem onder. Zoals bijvoorbeeld John C. Reily, die een eenzame en timide politieagent speelt op zoek naar liefde. Ook Tom Cruise heeft een rol en wordt gewoon één van de acteurs zonder dat hij de show probeert te stelen (voor zover zijn rol hem dat toe laat). En dan vergeet ik nog al die mooie vrouwenrollen zoals Julianne Moore die tiert en vloekt als de beste.
Er is wel commentaar op de film, het zou te zwaar zijn zonder richting, modieus in zijn treurnis en gemakkelijk bomvol met muziek gestort. Maar de film heeft wel degelijk een hart. De zware onderwerpen, moraal en de 'schuld en boete thematiek' worden toch erg mooi uitgewerkt. Zodat iedereen met een beetje gevoel in zijn donder wel geraakt wordt door de hoofdpersonen. Anderson is zeker wat al te potsierlijk met zijn filmkunsten en muzieksmaak. Maar dit laatste levert dan ook weer vele mooie en aangrijpende stukjes cinema op. Of om met Julianne Moore te spreken: Go see this fucking movie!
Beste Kijkers,...
... ...
LePaulski, tik maar binnen...