For Your Eyes Only part CLV




Hostel

Uit: 2005, VS
Regie: Eli Roth
Met: Jay Hernandez, Derek Richardson, Eythor Gudjonsson, Barbara Nedeljakova, Jana Kaderabkova, Jan Vlasák

Synopsis: Twee Amerikaans en één IJslandse backpacker krijgen in Amsterdam te horen van een hostel in Bratislava vol met hele mooi en gewillige vrouwen. Eenmaal in Bratislava aangekomen blijkt dat geen loze belofte.


JB

Uit de ware golfvloed aan horror die er heden ten dage uit de Verenigde Staten komt valt te concluderen dat de bloederige griezelfilm nog steeds verkoopt. Eigenlijk maakt het ook niet zo veel uit waar het over gaat, als het maar bloederig is en er wat afgehakte ledematen in zitten. Maar wanneer de levende Messias van de Amerikaanse film Quentin Tarantino zijn naam eraan verbindt, ga je er toch even voor zitten. Regisseur en scenarist van Hostel is Eli Roth die onder andere ook verantwoordelijk was voor de matig ontvangen slasher Cabin Fever. Maar van fouten kun je leren, natuurlijk.


Grote verwarring maakt zich van mij meester bij de eerste scènes. De setting is de wallen in Amsterdam, er wordt Nederland gesproken. Mijn tenen krommen zich en ik krijg een flashback naar alle slechte Nederlandse films die ik ooit in mijn leven heb gezien. Een aantal onsympathieke backpackers zuipt, blowt, snuift en neukt zich door de nachten van Amsterdam. Het geheel is zo fantasieloos in beeld gebracht dat je denkt te maken te hebben met een aflevering van een willekeurige Nederlandse soapserie. In gedachten zie ik Quentin zijn wenkbrauwen fronsen.


Dan verplaatst de setting zich godzijdank naar Slowakije waar het bloederige vonnis zich hopelijk snel over de drie backpackers zal voltrekken. Hier krijgen we te maken met het beste wat Roth ons deze avond te bieden heeft. Er heerst dreiging en het is een beetje mysterieus daar in de straten van Bratislava. Wat is er nu precies aan de hand? We weten het niet. Maar de matig acterende backpackers gaan vrolijk door met zuipen en neuken. Dan komt de explosie van onsmakelijk sadistisch geweld en wordt het mysterie langzaam opgelost. Op het einde is het nog even spannend of we met een goed of slechte afloop te maken zullen krijgen, en dan is het gelukkig allemaal voorbij.


De voorwaarden van goede horror zijn humor, spanning, fantasievolle actie en onverwachte wendingen. Het bedenksel van Eli Roth scoort op alle fronten veel te weinig. Je zou zweren dat het allemaal in een Europees land met het budget uit een aanmoedigingsfonds voor beginnende filmmakers is geproduceerd. Zeker niet iets waar de naam Tarantino aan verbonden zou kunnen zijn. Films als Hostel bezorgen de B-horrorfilm een slechte naam.


JB geeft *



VW

In cultfilms is er altijd al een fascinatie geweest voor sadisme maar de laatste jaren is er ook een trend in mainstream films waarin het geweld niet expliciet genoeg kan zijn. Denk aan The Texas Chainsaw Massacre (2004) en Saw. En nu is Hostel aan dat rijtje toegevoegd.


En waar cult en commercie elkaar raken, daar is Quentin Tarantino. Zodra de man echter op de filmposter staat terwijl hij niet regisseert (Four Rooms, From dusk till Dawn, Little Nicky), belooft dat over het algemeen weinig goeds. Zo ook deze keer. Op de poster van Hostel staat groot vermeld dat QT zich heeft ingespannen als executive producer. Een eretitel voor een geldschieter en hij schijnt ook nog wat scriptreviews te hebben gedaan. Wat zoekwerk maakt duidelijk dat Hostel in werkelijkheid het geesteskind van Eli Roth is. De maker van de niet al te beste boshut-horrorflic Cabin Fever.


Mijn maag nooit echt heel sterk geweest. Een horrorfilm vind ik vooral erg leuk wanneer het sterk overdrijft, strooit met subtiele schokeffecten of buiten- / bovenaardse machten aanroept. Scènes waarin expliciet vingers worden afgeknipt, ogen worden uitgestoken of nagels afgebroken -Jeff Goldblum's transformatie naar The Fly vond ik jarenlang te eng- zijn al snel te veel. Hostel draait echter niet de maag om maar blijkt een marteling voor de ogen. Alleen niet op A Clockwork Orange-achtige wijze.


In Amsterdam maken we kennis met twee verveelde Amerikaanse backpackers en een IJslandse reisgenoot. Het is meteen duidelijk dat dit niet in Amsterdam is opgenomen. IMDb vermeldt Praag als opnamelocatie, wat voor een Amerikaan ongetwijfeld gewoon voor Amsterdam kan doorgaan. De drie avonturiers zijn natuurlijk op zoek naar drugs, seks en een snufje levenservaring. Wanneer de gouden tip van ongelimiteerde seks met mooie vrouwen in een hostel in Slowakije zich aandoet, hoeven ze niet lang na te denken. Het start een waterval aan slecht uitgevoerde clichés dat de film lang aanhoudt.


Vrijwel alles aan deze nieuwe productie is van bedenkelijk niveau. Zo biedt het script bordkartonnen karakters die zich in de levensloze plot bedienen van kromme teksten. Ook het productieteam weet weinig te maken van het (voor Amerikaanse begrippen) bescheiden budget van 4,5 miljoen dollar. Creativiteit is ver te zoeken. Amsterdam lijkt in de verste verte niet, de vervallen fabriek is overduidelijk willekeurig gekozen locatie zonder bijzondere eigenschappen en ook de studio-sets hebben weinig dat de moeite van het filmen waard is. Hierdoor wordt nog duidelijker hoe de acteurs amateuristisch over het vrijwel plotloze verhaal struikelen. Tot overmaat van ramp zijn opnamen en montage al even fantasieloos.


Valt er dan ten minste wat te griezelen? Eerlijk is eerlijk, het sadisme wordt redelijk naar neergezet en belooft een zware zit voor de tere ziel. Maar al snel blijkt dat de soep niet zo heet gegeten wordt. Met wat ludieke (maar daarom nog niet interessante) bijfiguren en een aardige twist is de finale zelfs nog redelijk te verhapstukken. Maar het verzandt uiteindelijk in een kil revenge verhaal met dubieus moraal.


Nou zijn wraakfilms over het algemeen voorzien van een dubieus moraal. Als ze maar aanzetten tot denken. Maar over Hostel hangt een mist van botheid (dat me in The Bourne Identity ook al niet aanstond) en effectbejag. Niet wreed om te overleven maar om te pijnigen. En dat nekt de film nog het meest. Het product is puur een vingeroefening horroreffecten. Elke poging om iets van het sadisme te verklaren is een gemakzuchtig excuus voor het getoonde geweld. En dan hebben we het nog niet eens over de onverbeterlijke homofobie van dit prul.


VW geeft ½






Gezien: 02-20-2006

hallo Neorealisten,

Ergens wel jammer dat een film als Brokeback Mountain tegenwoordig gewoon maar gemaakt kan worden. Dat besef drong pas langzaam tot me door terwijl ik het prachtige Ossessione van Luchino Visconti zat te kijken. Gebaseerd op James M. Cain's boek, The Postman always rings twice, verhaalt het over een vagebond die zijn tramping leventje opgeeft wanneer hij in een wegkwijnende serveerster in een wegrestaurant de liefde van zijn leven denkt te ontdekken. Samen vermoorden ze haar man om daarna op zijn centen te kunnen teren. Uiteraard loopt het slecht voor de twee af. Maar voordat het noodlot echt toeslaat begint de voormalige zwerver, Gino, te twijfelen aan zijn nieuwe levensstijl.

Tot zover niets aan de hand. Gino denkt met weemoed terug aan de fijne dagen die hij als vrijbuiter beleefde met die vriendelijke en schoongewassen jongeman, Lo Spagnolo. Als 21e eeuwse kijker ben je je niet meer bewust van verholen boodschappen. Des te leuker de verrassing wanneer je beseft dat Gino helemaal niet twijfelt tussen On The Road en It's A Wonderful Life maar tussen My Own Private Idaho en Wild at Heart. Of zoals zijn korte flirt, Anita, heel schrander opmerkt:"Jij bent heel anders dan al die andere mannen." Visconti, openlijk homoseksueel, verwerkte in de jaren zeventig dit onderwerp expliciet in zijn films maar in 1943 was de boodschap er niet minder om.

JB, head 'em up, move 'em on, move 'em out, head 'em up



Filmrecensie Home