Uit: 2003 , USA
Regie: Vincent Gallo
Met: Vincent Gallo, Chloë Sevigny, Cheryl Tiegs
Synopsis: Motorracer Bud Clay heeft na een race zijn motor in een oude van geladen en is op weg naar huis, Los Angeles. Onderweg pikt hij her en der vrouwen op. Zij zijn allemaal naar bloemen vernoemd; Lilly, Rose etc. Het zijn kortstondige, sexueel getinte relaties met weinig woorden. In zijn achterhoofd spookt slechts één vrouw rond, Daisy. Zou zij thuis op hem wachten?
Mediapersoonlijkheid Vincent Gallo kan op weinig krediet rekenen buiten zijn eigen cultgevolg. Dat heeft hij voor een groot deel te danken aan zijn exhibitionistische, arrogante en uitgesproken karakter. In alles wat hij doet is hij zelf het pretentieuze middelpunt. Zijn doel om door iedereen bewonderd te worden, staat haaks op zijn uitgesproken verachting van en paranoïde haat jegens het overgrote deel van de mensheid en zijn collega's in het bijzonder. Hij omringt zich desondanks graag met cult-figuren uit de New Yorkse scene (Jean Michel Basquiat, John Frusciante, Johnny Ramone) die zijn cult-status verhogen.
Zijn zelfverklaard talent gaat geen zee te hoog. Na escapades als gitarist, schrijver, schilder, CK model, hiphop-impresario en motorracer is hij sinds enkele jaren acteur, regisseur en gewaardeerd solomuzikant. We hebben hier natuurlijk te maken met een poseur eerste klas die zich wat graag neerzet als onderschat homo universalis. Maar ook als racistisch, antisemitisch, homofobisch white-trash. Niet zo gek dat deze man het nodig vond om zijn naam als volgt terug te zien op de titelrol van zijn nieuwste project: Director / Producer / Hair Styles / Editor / Screenwriter / Makeup / Camera Operator / Production Designer / Cinematographer / Costume/Wardrobe.
Gallo's debuutfilm als regisseur, Buffalo 66 (1998), werd ondanks de provocerende zelfverheerlijking over het algemeen goed ontvangen. Dat kan niet gezegd worden van The Brown Bunny. De rampzalige vertoning in Cannes 2003 waar het de 'slechtste film ooit vertoond' werd genoemd, heeft hem helemaal uit de gratie van de internationale kritiek doen vallen en emotioneel diep geraakt. Dat laatste ontmaskert hem in mijn ogen als een onzekere man die overloopt van valse arrogantie. Iemand die zo ijdel is kan zich niet zo kwetsbaar en schofterig neer zetten als Gallo dat doet binnen en buiten zijn films. Bovendien is hij te experimenteel. The Brown Bunny is daarvan het bewijs.
Het is een film geworden over schuld, boete en verlossing. Schijnbaar geweten- en gedachteloos rijdt Bud Clay in zijn oude bus door Amerika. De enige sociale klik die hij maakt, is met de eenzame en emotioneel gekrenkte vrouwen die hij onderweg oppikt. De monotonie wordt alleen onderbroken wanneer hij even bij de ouders van zijn vriendin uitstapt, waar slechts haar bruine konijn treft. En wanneer hij zijn motor midden in Death Valley uitlaadt en de horizon tegemoet rijdt. Tussendoor zien we eindeloze opnames van Clay die uit zijn smerige voorruit tuurt. Pas aan het slot in een troosteloze motelkamer wordt duidelijk wat Clay dwarszit.
Desondanks is het mogelijk gegrepen te worden door deze saaiheid en repetitie. Gedachteloos ga je naast Clay in het busje zitten om te zien waar de reis eindigt. Wie niet voortijdig walgend wegloopt ziet een redelijk fascinerende ontknoping waarin Sevigny (ex-vriendin van Gallo) een staaltje fellatio weggeeft uit de categorie carrière-doder. Als hier stand-ins gebruikt worden, is dat goed weggemoffeld. Maar het meest verbazende is dat Gallo hieraan nog een intrigerende ontknoping verbindt, die het verhaal toch betekenis en diepte geeft. Het Cannes publiek oordeelde vernietigend op een onversneden versie. Inmiddels is de film met een half uur ingekort. Toch hoeft Gallo nooit op de waardering te rekenen van het thematisch nauwverbonden Twentynine Palms van de meer gerespecteerde regisseur Dumont. Daarvoor heeft hij te veel pretentie of juist te weinig. Dat wordt in het spel dat Vincent Gallo speelt nooit duidelijk.
Dames en heren,
Zaterdagavond trad in Ekko (Utrecht) Flip Kowlier op. Dat de man uit Izegem in West Vlaanderen terecht de status van halfgod geniet aldaar werd bewezen met dit heerlijke concert. Grijnzend blies hij met een paar akkoorden alle Marco Borsatos zes keer naar de planeet Middelmaat. Met zijn droogkomische terzijdes tussen de nummers door stak hij Luc de Vos, zanger van de eveneens Vlaamse band Gorki en tevens koning der muzikant-humoristen, naar de kroon. In de Fik, de geniale opvolger van het al even prachtige album Ocharme Ik, is in Nederland niet onopgemerkt gebleven. Toch was dit enige optreden in Nederland -in een jaar tijd- ternauwernood uitverkocht. Erger nog, ik kon niet eens iemand vinden die met me mee wilde naar deze happening. Zijn het de moeilijk te doorgronden tevens beeldschone platVlaamse teksten?
Maar dit is geen incident. De onvolprezen programmering van Ekko van de afgelopen zes maanden bracht me al bij fantastische concerten van: I Am Kloot, British Sea Power, Franz Ferdinand, The Veils en nu Flip Kowlier. Maar het is zo moeilijk om mensen hier warm voor te krijgen, dat ik er twee in mijn eentje moest bezoeken. VW is er ziek van. In stilte wens ik alle thuisblijvers namens Flip "nog ne welgemeende fuck you, nog ne welgemeende kust min kluoten". VW is er doodziek van. Daarom nu mijn concert overzicht voor de komende maanden. Wie zich aangesproken voelt of concerttips heeft, mail even:
3 juli - The Bees - Tivoli, Utrecht
4 juli - Metropolis Festival - Zuiderpark, Rotterdam
23 juli - The Thermals - Tivoli, Utrecht
CBGB, five, six, seven, eight,