Uit: 2004, USA
Regie: Peter Segal
Met: Adam Sandler, Drew Barrymore, Rob Schneider, Sean Astin, Lusia Strus, Dan Aykroyd
Synopsis: Na een zwaar auto-ongeluk lijdt Lucy (Barrymore) aan korte termijn geheugenverlies waardoor ze elke ochtend wakker wordt met het idee dat het de dag van het ongeluk is. Als Henry (Sandler) haar ontmoet, wordt de status-quo van haar dagelijkse leven opgeheven.
Je loopt de bioscoopzaal binnen en op het programma staat 50 First Dates. De voortekenen voor een goede film zijn niet erg gunstig: Adam Sandler en Drew Barrymore in een romantische komedie, geregisseerd door Peter Segal, verantwoordelijk voor bedenkelijke producties als The Naked Gun 33 1/3, Tommy Boy, The Nutty Professor 2 en Anger Management. Je hebt de trailer al een stuk of 10 keer gezien en hebt al lang besloten dat je deze film rustig aan je voorbij kan laten gaan. Die titel alleen al... Maar dan trekt iemand je mee die zin heeft in een avondje slap vermaak en daar zit je dan.
Het begint allemaal zoals verwacht. Adam Sandler doet flauwe dingen in een dolfinarium op Hawaï, en heeft de clichématige gestoorde collega's en dieren die allemaal hun clowneske optredens mogen geven. Hier en daar komen wat grappen leuk aan, maar echt boeiend en origineel is het allemaal niet.
En dan komt Lucy (Barrymore) de film binnenschuiven en het romantische gedeelte van de romantische komedie kan beginnen. Het gaat allemaal vrij standaard totdat de medische conditie van Lucy om de hoek komt kijken, en zowaar daarmee ook een nieuwe dimensie in de film. Gaandeweg de film komt zelfs een vrij fundamentele levensvraag naar boven drijven: maakt het iets uit hoe iemand zijn dag doorbrengt als hij die de volgende ochtend toch weer compleet vergeten is? De familie van Lucy is van mening dat ze elke dag hetzelfde moet leven, zodat er zo min mogelijk stress is bij het wakker worden. Sandler's karakter vindt dat ze wel moet blijven groeien en zich ontwikkelen, ondanks dat elke ochtend een emotioneel zware opgave is, aangezien ze in korte tijd de ontwikkeling die ze sinds haar ongeluk heeft doorgemaakt moet zien te verwerken. Deze worsteling levert een reeks mooie scènes op en Barrymore levert een goede prestatie met deze onverwacht zware rol.
Nu moet wel gezegd dat ik vooral dit ene element uit de film haal en uitvergroot, want uiteindelijk gaat 50 First Dates hier niet heel diep op in, en probeert het toch vooral krampachtig een formulefilm te zijn. Jammer, want dat is zeker een gemiste kans op een interessante Hollywood productie. Het helpt waarschijnlijk niet dat Segal hier achter de knoppen heeft gezeten, die eerder al het in potentie leuke gegeven van Anger Management met goedkoop sentiment ter ziele wist te dragen. Het is hem met 50 First Dates bijna weer gelukt, maar gelukkig weet Barrymore's inbreng de film nog de moeite waard te maken. In betere handen was dit misschien wel een nieuwe Groundhog Day geworden.
Mensen, gegroet.
De stofwolken rond de clash tussen VW en JB over Kill Bill 2 zijn nog maar nauwelijks opgetrokken of de volgende recensies dienen zich al weer aan. Dit keer hebben we wijselijk besloten even niet head-to-head te gaan met één film. Sterker nog, zijn er op dit moment twee films te vinden die verder van elkaar af staan dan deze luchtige Amerikaanse romantische komedie en het zwaarwichtige psychologisch werkstuk uit Rusland? Het zou een prijsvraag kunnen zijn...
VW, schep duidelijkheid, wie of wat is er precies teruggekeerd?