Uit: 2004, USA
Regie: Quentin Tarantino (Kill Bill Vol.1)
Met: Uma Thurman, David Carradine, Michael Madsen, Darryl Hannah, Samuel L. Jackson
Synopsis: The Bride is onderweg naar haar finale confrontatie met Bill. Al rijdend memoreert ze hoe ze heeft afgerekend met de laatst overgebleven bendeleden.
Tijdens de opnames van Pulp Fiction in 1993-94 zat Tarantino er Uma Thurman al constant mee lastig te vallen, althans volgens de altijd een tikje overdreven Hollywood mythes. "Uma Thurman will Kill Bill!", schijnt hij telkens tegen haar geroepen te hebben. Dat Tarantino al zo lang met dit project in zijn hoofd liep is te merken aan het uiteindelijke resultaat. Het lijkt bijna op de werkwijze van Stanley Kubrick: 10 jaar lang obsessief bezig zijn met een project in plaats van elk jaar een nieuwe productie afwerken. Niet dat ik de suggestie zou willen wekken dat Tarantino even diepgravend en geobsedeerd te werk gaat als wijlen grootmeester Kubrick, maar toch... Kill Bill als totaalproject lijkt met heel veel aandacht gemaakt en is daardoor een zeer rijke, verzorgde, evenwichtige productie geworden, met een groot oog voor detail.
We weten inmiddels allemaal de werkwijze van Tarantino: het stoppen van allerlei klassieke B-film elementen in een big budget A-film, waardoor het cool-gehalte van een cult-film versterkt wordt door een script, cameravoering, acteurs, vormgeving etc, van topkwaliteit. We kennen ook allemaal Tarantino's enorme filmkennis en het schijnbaar speels gemak waarmee hij allerlei elementen uit andere films haalt en in een nieuwe film verwerkt. Het gevaar hierbij is dat de film wat fragmentarisch zou kunnen gaan aandoen, zoals in Kill Bill Vol.1 soms het geval is. In Vol.2 is het hem beter gelukt van de losse elementen één mooi geheel te maken.
En er zijn meer verbeteringen ten opzichte van Vol.1 waar te nemen. Waar in Vol.1 nog wat saaie en minder onderhoudende momenten waren (zoals het gedeelte met Hattori Hanzo (the man from Okinawa) en de iets te lang durende vechtscènes) zijn die in Vol.2 totaal verdwenen. In Vol.2 is een constante, soms onderhuidse, spanning voelbaar. De dialogen zijn talrijk en lang, maar door de cast nagenoeg perfect gebracht. Michael Madsen als Budd is werkelijk genieten, de Chinese vechtmeester Pai Mei is hilarisch, maar David Carradine steelt toch echt de show met zijn vertolking van Bill. De rust en intensiviteit die hij uitstraalt, gekoppeld aan zijn intens slechte, maar toch zo vriendelijke en sympathieke persoonlijkheid, maakt Bill tot een fascinerende verschijning. Enige uitzondering in de cast is wellicht Daryl Hannah, wiens personage niet zo interessant is en ook erg weinig is uitgewerkt, eigenlijk net zoals het karakter van Vernita Green (Copperhead) uit Vol.1.
En dan Uma Thurman. De rol van The Bride is op haar lijf geschreven, wat natuurlijk ook niet verwonderlijk is als vanaf het allereerste moment de hoofdpersoon al vast staat. Vooral ijzersterk zijn de momenten waarop ze lijdt. Het trillende in zwart-wit verwrongen bebloede gezicht dat nog wat stamelt terwijl het op de laatste kogel wacht stond nog lang op mijn netvlies. Wanneer ze door Buddy aan gort wordt geschoten ligt ze daar zo pijnlijk hulpeloos en vol woede dat je het bijna niet aan kan zien. En de paniek als ze levend wordt begraven is volledig invoelbaar. De daarop volgende overgang naar het kampvuur met David Carradine, dat de inleiding vormt op de verklaring hoe ze uit die schijnbaar hopeloze situatie kan ontsnappen, is wat mij betreft een van de mooiste momenten uit de film.
Maar er zijn zo veel mooie momenten: het hoofdstuk in de kerk, waar je van tevoren al weet wat er uiteindelijk gaat gebeuren; of de droefheid van Buddy als hij vernederd wordt op zijn werk, terwijl hij ze allemaal met geringe moeite om zeep zou kunnen helpen. De aaneenschakeling van dit soort momenten maakt Tarantino's nieuwe meesterwerkje tot een achtbaan van emoties en tegenstrijdige gevoelens.
Met KB Vol.2 is Tarantino wat mij betreft weer op het niveau van Reservoir Dogs en Pulp Fiction beland. De film kent eigenlijk geen zwakke momenten. Elke scène is met veel aandacht gemaakt en heeft een bepaalde lading, en lijkt maar één doel te hebben: het maken van de coolste film aller tijde, hetgeen aardig is gelukt. De enige kritiek die je kan hebben is dat het verhaal weer erg plat is, zoals bij al Tarantino's films, en dat er geen ontwikkeling in zijn werkwijze zit, hoogstens dat het langzaam wordt geperfectioneerd. Hierdoor zijn zijn films niet erg vernieuwend, en begint het een beetje op een trucje te lijken. Maar goed, wat heb je te klagen als je ruim 2 uur lang aan een stuk door kunt genieten van het fantastische en fascinerende trucje van Tarantino?
Volume 2 begint met een korte recapitulatie van de gebeurtenissen uit Volume 1. Al rijdend in een auto praat The Bride ons bij. Zwart/wit met op de achtergrond bluescreenprojectie. Heel film noir. Een speelse knipoog waarmee de film ook letterlijk weer afsluit. Jammer genoeg blijft Tarantino tussendoor speelse knipogen uitdelen zonder dat het geheel echte substantie dreigt te vormen. De spielerei met filmgenres uit deel 1 stemde mij nog mild. Alle losse eindjes op het gebied van stijl en verhaal zouden in het afsluitende deel wel tot een geheel worden gesmeden. Nu moeten we concluderen dat de structuur van Kill Bill tot het eind toe blijft zwalken.
Op weg naar Bill vliegen verschillende flashbacks voorbij. Telkens in een andere sfeer en stijl. De opleiding van The Bride bij meester Pai Mei is nog grappig gepersifleerd. De korrelige beelden, bewegende zooms en de clowneske meester zijn typisch Kung Fu anno jaren 70. Maar de koek uit het vorige deel is duidelijk op aan het raken. Toch zou ik nog bijna enthousiast worden wanneer ik het artikel lees van Cult- en genrespecialist Mike Lebbing over alle referenties en invloeden die nu weer verwerkt zijn. Maar de stijlwisselingen krijgen nauwelijks kaders mee en zijn nergens zo sterk uitgewerkt als in deel 1.
Kenmerkend voor het rommelige karakter zijn de vele, voor de hand liggende vragen waarmee niets wordt gedaan. Waarom is de Deadly Viper Assassination Squad uit elkaar? Waarom praat Bill niet meer met broer Budd? Wat moeten we met de verschijning van de Bill's stiefvader, de ploerterige hoerenbaas Larry Gomez? Waarom zien we Budd ontslagen worden in een overbodige scène in de nachtclub? Zijn treurige bestaan wordt al duidelijk bij zijn oude trailer in de woestijn. En wat is de big deal met de naam van The Bride, altijd weggepiept, die ons nu voor de voeten wordt gegooid?
Niet alleen worden vragen niet beantwoord, het resulteert in passages die je verwacht tussen de deleted scenes op de DVD. De fatale bruiloftsvoorbereiding in het kerkje bijvoorbeeld. Het blijkt afgeladen met oninteressante bijfiguren: de priester en zijn vrouw, de vrienden van The Bride, de weinig ter zaken doende cameo van Samuel L. Jackson en vooral die bruidegom. The Bride probeert te ontsnappen aan haar verleden door met een gewone man te trouwen. Maar deze simpele ziel, Tommy Plymton, is totaal ongeloofwaardig naast The Bride. Ik geef Bill groot gelijk dat hij hier een stokje voor wil steken. Al geeft hij later zelf toe; "I overreacted." De scène heeft niets te bieden, geen interessante dialogen, karakters, camerawerk of plotontwikkeling.
Het is jammer dat het talent van Tarantino niet op meer weerstand stuit. Zo denk ik dat het een goed idee zou zijn wanneer hij met een andere editor gaat werken. De magie tussen hem en Sally Menke, die al zijn films heeft geknipt, lijkt verdwenen. Net als bij Thelma Schoonmaker die al sinds 1980 editor is van elke film van Martin Scorsese. Zij maakten samen klassiekers als Raging Bull en Goodfellas. Maar sinds het begin van de jaren negentig gaan Scorsese's films haast ten onder aan overgewicht. Ook Menke en Tarantino lijken te veel aan elkaars stijl gewend geraakt. De kunst van het weglaten is verleerd of wordt genegeerd.
Er zijn wel een aantal aardige vondsten zoals de ontsnapping uit de grafkist of de ranzige manier waarop Elle Driver haar laatste oog verliest. Maar de film bevat uiteindelijk schokkend weinig bijzondere momenten. Na de matte, tot anderhalf uur opgerekte inleiding ligt de druk volledig op het slot. Daarin zet David Carradine Bill lekker breed neer maar nog steeds komt het geheel moeilijk op gang. Dat Tarantino het nodig acht om Bill op te zadelen met een Bond-schurkmonoloog -dat geschreven lijkt voor Jerry Seinfeld- helpt ook niet veel. In plaats van groots uit te pakken in het slotgevecht, houdt Tarantino het klein. Een welkome verrassing na alle opgeblazen knokpartijen die er aan voorafgaan. Desondanks voelt het als anticlimax. Maar misschien is niet alles wat het lijkt. Tenslotte heeft de doorgewinterde killer Bill The Bride niet gedood in het kerkje. Dat moet expres zijn geweest. Zou The Bride er net zo over denken? Is dit hun manier om 'als vrienden' uit elkaar te gaan? - Ik ben de interesse eigenlijk al verloren.
Hallo allemaal,
Nu de uitzendingen van het Nederlands Elftal al meer reclameblokken dan kansen op doel bevatten, is het misschien niet onaardig om voor de komende maand toch maar het bioscoopaanbod in de gaten te houden. Na eerder deze maand te hebben besproken hoe Jezus uit zijn graf herrijst in The Passion of the Christ en hoe zombies dat doen in Dawn of the Dead, zien we nu The Bride uit een graf kruipen in Kill Bill Vol. 2 en imiteert de voor dood opgegeven bergbeklimmer Joe Simpson een wandelend lijk in Touching the Void. Het zal de maand mei zijn. Vooruit, doen we er volgende week nog eentje met The Return.
JB sta op en wandel,