Uit: 2004, USA
Regie: Joel en Ethan Coen (O brother where art thou, The man who wasn't there, Intolerable Cruelty, No Country For Old Men, Burn after reading)
Met: Tom Hanks, Irma P. Hall, Marlon Wayans, J.K. Simmons, Tzi Ma, Ryan Hurst
Synopsis: Een ‘Professor’ (Tom Hanks) huurt met een groepje mannen de kelder van een oud vrouwtje (Irma P. Hall), zogenaamd om te repeteren voor een bigband. Het echte doel is de kluis in de haven van een casinoboot.
En wederom hebben we te maken met een remake van een oude film. Ditmaal moet het Britse The Ladykillers uit 1955 eraan geloven, die VW en ik in een grijs verleden nog eens samen in ons studentenhuis in Groningen hebben zitten kijken. Wat ik me er nog van kan herinneren is dat het een vermakelijk, doch ietwat traag filmpje was, met rollen van niemand minder dan Alec Guinness en Peter Sellers.
De remake uit 2004 is door niemand minder dan de Coen Brothers, die schijnbaar met een enorm writers-block zitten, omdat ze, geheel tegen hun handelsmerk in, niet alleen deze, maar ook hun vorige film (het ietwat teleurstellende Intolerable Cruelty) niet zelf geschreven hebben. Tot twee maal toe pakt dit niet erg goed uit, waardoor ze, ondanks de enorme reputatie die ze vanaf hun eerste film (Blood Simple uit 1984) hebben opgebouwd, hun geloofwaardigheid zowaar een beetje beginnen te verliezen.
The Ladykillers is namelijk op zijn best een vermakelijk tussendoortje, een lichtelijk amusante snack die je snel weer vergeet. Tom Hanks speelt erg grappig als de professor, en de rol van de oude dame wordt leuk neergezet door Irma P. Hall. Maar verder is het allemaal niet zo veel bijzonders. De film gaat voor het grootste gedeelte over het minst leuke gedeelte van de originele film, namelijk de geldroof. Dit terwijl het in potentie erg grappige element van een groep gangsters dat er maar niet in slaagt om een oud vrouwtje om zeep te helpen, eigenlijk vrij snel wordt afgewikkeld.
De groteske karakters, een van de belangrijkste elementen in de films van de Coen Brothers, zijn hier veel minder uitbundig neergezet dan gewoonlijk. Het groepje bandieten bestaat wel uit een aantal zeer ongewone lieden, maar de invulling van die typetjes laat te wensen over. Zoals gezegd komen alleen Tom Hanks en Irma P. Hall echt goed uit de verf, maar het geheel mist totaal een Coen Brothers sfeer.
Kortom, The Ladykillers heeft de plek van Intolerable Cruelty ingenomen als de minst geslaagde Coen Brothers tot nu toe, en ik denk persoonlijk dat het ligt aan het feit dat ze de films niet zelf hebben bedacht. Ze moeten dus maar weer snel achter die typemachine gaan zitten want ze zijn gewaarschuwd: nog één strike en ze kunnen plaatsnemen naast de Farrelly Brothers.
Beste filmpartners-in-crime,
VW en ik wilden na al dat dood en verderf weer eens wat vrolijks en probeerden het daarom maar eens bij onze jeugdvrienden Starsky & Hutch en old time classic The Ladykillers. Hollywood zit nog steeds met het grootste collectieve writers-block ooit, dus hebben we wéér van doen met twee remakes. Kunnen we er nog een beetje de humor van in zien, VW?