Uit: 2003, USA
Regie: Patty Jenkins
Met: Charlize Theron, Christina Ricci, Marco St. John, Pruitt Taylor Vince, Lee Tergesen, Annie Corley, Bruce Dern, Marc Macaulay
Synopsis: Biopic over Aileen Carol Wuornos, een straatprostituee die geëxecuteerd werd voor de moord op zeven mannen in Florida in de jaren tachtig.
Geslaagde biopics over personen aan de zelfkant van de samenleving variëren van documentarisch of extreem realistisch tot overgeromantiseerd. Zo bestaan er een documentaire en een zeer realistische biopic over de transseksuele Teena Brandon (The Brandon Teena Story en Boys don't Cry), is er een zeer deprimerende film over Charles Starkweather en Caril Furgate (Badlands), is de film over de Australische outlaw Mark 'Chopper' Read (Chopper) weer zeer humoristisch en romantiseert de film over Clyde Barrow en Bonnie Parker (Bonnie and Clyde) dit leven juist weer.
Aileen Wuornos' verhaal is bruut. Met Monster is dat op redelijk ongepolijste wijze verfilmd. Het procédé, om een gewaardeerde en/of beeldschone acteur/actrice te laten toetakelen door de grime en het fysiek geweld af te mixen met gedoseerde scènes die aantonen dat ook hij/zij op zoek is naar een beetje liefde, is een trucje dat wel vaker wordt uitgehaald (bv: Sling Balde). Het niet verliezen van de balans met het menselijke karakter van deze vrouw, vereist wat meer subtiliteit dan de gemiddelde Michael Bay of Johan Nijenhuis film.
Monster komt een heel eind. De transformatie van Theron is verbluffend. Aileen doet geen moment denken aan het poppetje Theron die een beetje beduusd de Oscar in ontvangst kwam nemen. Aileen is een losgeslagen kanon die over een dek rolt in de heftige deining van fysiek geweld, armoe, seksueel misbruik en onbegrepen liefde. Zij en de kijker wordt een strohalmpje hoop geboden wanneer zij de tiener Selby (gespeeld door de 24-jarige Ricci die nog moeiteloos voor een zestienjarige doorgaat) ontmoet en er prille liefde en dus stabiliteit ontwaart. Het doet wat stijl betreft denken aan een kruising tussen Boys don't cry en Badlands. Maar het bereikt nergens een emotionele identificatie van de kijker van de eerste en beschikt niet over de filmische virtuositeit van de laatste.
