Uit: 2002, USA
Regie: Burr Steers
Met: Kieran Culkin, Bill Pullman, Susan Sarandon, Jeff Goldblum, Claire Danes, Ryan Phillippe, Amanda Peet, Rory Culkin
Synopsis: De 17 jarige Igby Slocumb is van goede komaf en woont in Washington. Op school is hij onhandelbaar en hij sleept zich dan ook van de ene naar andere leerinstelling. Zelfs een verblijf op een militaire academie brengt hem niet de gewenste discipline. Zijn enige zekerheden zijn dat hij zijn kille moeder haat en zijn vader, die in een gesticht zit na een zware burn-out, enorm mist. Zijn geluk beproeft hij in New York waar hij onderduikt in de studio van een bevriende kunstenares. Steeds meer mensen lijken vrede te hebben met zijn vrije bestaan in de Big Apple. Igby zelf lijkt te onrustig om ergens nog het geluk te vinden.
Igby goes down heeft alles in zich om mij met hoge verwachtingen naar de bioscoop te trekken. Goede berichten uit de States over een film "waaruit men zou willen blijven citeren". Een agry young teen die, in navolging van Donnie Darko en Max Fischer (Rushmore), de hypocriete volwassen wereld beoordeelt naar zijn eigen maatstaven en het een dikke onvoldoende geeft. Voeg daarbij het kille intellectuele milieu waaruit Igby stamt, gekoppeld aan een stedentrip in het elitaire New York en je hebt bijna de verfilming van The Catcher in the Rye die er nooit mocht komen. Bijna, want er schort nog wel het een en ander aan.
Want die leuke quotes, die het leven van een filmnerd zo veraangenamen, zijn niet zo overvloedig als gesuggereerd wordt. Natuurlijk zitten er een paar leuke tussen: "What kind of a name is Igby?" vraagt een nieuw gemaakte vriendin, "The kind of name someone called 'Sookie' is in no position to question." is het ad remme antwoord. Maar ook veel van dit soort opmerkingen zijn duidelijk bedacht door een (scenario) schrijver die zijn intellectuele en humoristische capaciteiten graag ten toon spreidt maar vergeet waarvoor hij ze ook al weer wilde gebruiken. Het brede palet aan karakters dat Igby's pad kruist, lijdt hier zichtbaar onder. Ze zijn mysterieus (de kunstenares), excentriek kil (de moeder), explosief flamboyant (de stiefvader) of lantefanterig los (het vriendinnetje) van aard maar stijgen weinig boven zelfopgelegde clichés uit.
Dit vindt ook zijn weerslag op diverse scènes die bedoeld zijn om de karakters met elkaar te verbinden. Los van de rest van het verhaal blijft er niets van over. Zoals de momenten op het militair trainingskamp of het feest aan het strandhuis, allemaal bestemd voor de vergetelheid. De relatieproblemen van Sarandon en Pullman tonen grote gelijkenis die van de Burnhams in American Beauty. Maar ze benaderen dat niveau van satire nergens. Daarvoor is het materiaal niet sterk genoeg. Danes krijgt, als vriendinnetje Sookie, ook haar portie one-liners en emotionele toevalletjes. Maar het is lastig er een scherp karakter in te ontwaren. Zo bedriegt zij Igby, wat haaks lijkt te staan op haar karakter. Dit wakkert het gevoel van achteloosheid en onbestemdheid, dat het script uitstraalt, verder aan. Het is een aaneenschakeling van enkele rake klappen en nietszeggende missers die het geheel een ambiance geven van een pilot-aflevering voor een televisieserie.
In een poging om alsnog naar de strot of de traanklier van de kijker te grijpen, worden emo-balads als die van Coldplay of The Dandy Warhals ingezet. Maar deze filmhooks benadrukken helaas alleen de zwakte van het getoonde materiaal. In tegenstelling tot befaamde voorgangers waaronder Mrs. Robinson, Everybody's Talkin [NB: op IMDb blijkt dat Badly Drawn Boy voor Igby goes down een track geschreven heeft dat Everybody's Stalking heet] of Raindrops keep fallin' on my head die onlosmakelijk met de desbetreffende films zijn verbonden.
Buiten een aantal aardige uithalen: "If heaven is such a wonderful place then how come being crucified is such a big fucking sacrifice?" zijn het de acteurs die complete teleurstelling voorkomen. Goldblum is bijvoorbeeld altijd leuk om te zien ook al heeft hij in deze film een eenzijdige rol als de stiefvader. Maar de absolute revelatie blijkt een telg uit het roemruchte acteursgeslacht, de Culkins. Het tweede broertje (van de zes acterende broers), Kieran Culkin, is de rol van Igby op het lijf geschreven. Hij zet dit onzekere, nonchalante en onverschillige ventje messcherp en volkome naturel neer met een overdonderende charme. De regisseur (en tevens schrijver) heeft van hem het soort joch gemaakt dat all-stars draagt onder een enigszins verlopen pak. Door hem ook nog een Harry Potter sjaal om te hangen, stijgt het knuffelgehalte tot ongekende hoogte. Iets wat alle vrouwelijke personages zo nu en dan ontroerd doet verzuchten.
Amigos,
De intro is kort, de recensie maakt dat weer goed.