For Your Eyes Only

 


The Straight Story

Uit: 1999, VS
Regie: David Lynch  (Mulholland Drive)
Met: Sissy Spacek, Jane Galloway Heitz, Joseph A. Carpenter, Donald Wiegert, Richard Farnsworth




VW

De nieuwe Lynch is natuurlijk een makkelijke prooi voor een avondje film. Gezien de niet al te spectaculaire releases van nu, de geijkte keuze. Gezien Lynches oeuvre, hoge verwachtingen. De film stelt niet teleur. De schets van het leven van een oude man ergens in een gat in de Mid-West wordt met rustige shots opgebouwd. Je hebt het gevoel een lekker normale, sfeervolle film te hebben gezien over een geezer en zijn grasmaaier. Met karakteristieke koppen en alledaagse voorvallen. Wanneer je dan op je horloge kijkt blijken er pas 20 minuten voorbij. Mijn god, we moeten nog 80 minuten! Maar wonder boven wonder, die laatste 80 minuten zijn bepaald geen straf. Dat het verhaal zich op redelijk voorspelbare wijze zich ontwikkeld is niet erg. De oude man maakt een trip dwars door de States en komt op zijn weg alle good ol' American values tegen. Met name de hoeksteen: de familie wordt door Lynch op een voetstuk gezet waar Stalin zich in zijn tijd niet voor geschaamd zou hebben. Niet echt een Lynch-film dus. Maar het komt de gemoedelijke sfeer van de film ten goede.


Het surplus van Hawkeye-shots van de eeuwige maďsvelden (met ontelbare shots van dorsende Maiskolvers, wel een stuk of 7) kan het zelfs niet verzieken. Dat is mede te danken aan de fantastische, pakkende score van Badalamenti (who else?). De met wijze lessen strooiende oude man (Farnsworth, die nog stuntman schijnt te zijn geweest in Stagecoach) leert ons dat oude-mannen tranen dikker kunnen zijn dan die van krokodillen en dat maakt de film het aanzien zeker waard.


VW geeft **˝

 

LePaulski

Dat de oude Alvin Straight een reis begint van 500 mijl op een grasmaaimachine om zijn zieke broer op te zoeken is een aardige anekdote. Toch heb ik dan niet meteen de neiging om de verfilming te gaan zien. We hebben het hier echter over de nieuwe David Lynch en al filmt die man anderhalf uur lang een boomstronk dan nog zitten VW en ik vooraan. Ik wist niet precies wat ik moest verwachten. Wordt dit een geriatrische On the Road? Een nieuwe Paris, Texas? Uiteindelijk blijkt Lynch gewoon een vermakelijke, aandoenlijke en vooral lieve film af te leveren. Richard Farnsworth als old geezer Alvin is een genot om naar te kijken en doet je weer beseffen dat er veel te weinig films (Tokyo Monogatari, Stanno Tutti Bene) over oude mensen worden gemaakt. Het leuke is dat de reis alles lijkt te hebben wat in Amerika een doorsnee coming-of-age film bepaalt. Je kent het wel; jonge man gaat weg van huis en komt na enerverende reis als man terug. Hier is sprake van een soort inverse. Dit is een coming-of-death film. Waarin oude man in de herfst van zijn leven nog eenmaal op pad gaat om enkele levenslessen uit te delen aan dwalende medemensen.


Natuurlijk is hij zelf ook aan een levensles bezig. Dat is het mooie aan de film. Langzaam maar zeker kom je er achter dat dit niet zomaar een koppige oude man is die zonodig met die grasmaaier op pad moet, terwijl hij ook best een van zijn 14 (!) kinderen kan vragen om hem met de auto te brengen. De reis die hij onderneemt om het goed te maken met zijn broer mag niet al te makkelijk zijn. Er is namelijk veel gebeurd tussen die twee. De reis is nodig om zaken te overdenken en heeft daardoor zijn eigen lijzige tempo net als de film zelf. Sommige zaken moet je niet overhaasten en dat heeft Lynch goed door.


De Big LePaulski geeft ***

 



Gezien: 09-12-1999

Beste filmvrienden,

Omdat Erik en ik sinds kort nauwlettend alle premičres te Utrecht in de gaten houden, ontstond het idee om jullie ook op de hoogte te houden. Vanaf nu kun je dus elke week een nieuwsbrief verwachten. Wat een feest! In dit experimentele nulnummer duiken jullie immer onbevooroordeelde (yeah, right!) bioscoopgangers Erik (alias VW) en Paul (alias de Big LePaulski) tot twee maal toe onder in de lokale cinematheken om The Straight Story en The Legend of 1900 te zien. De spelregels zijn als volgt: VW en LePaulski proberen zoveel mogelijk onzin per film te spuien en uiteindelijk ook nog tot een weloverwogen sterwaardering te komen (natuurlijk loopt de schaal van 0 tot 4).

Ik zou zeggen, VW take it away.

[Ter illustratie van het waarderingsysteem, een aantal voorbeelden van VW:
Psycho en A short film about Love: ****
Carlito's Way en After Hours: ***˝
Trainspotting en Serpico: ***
Philadelphia, The Snapper en Diner: **˝]



filmrecensie home