Uit: 1998, Italië
Regie: Guiseppe Tornatore
Met: Tim Roth, Pruitt Taylor Vince, Mélanie Thierry, Bill Nunn
Tja, Tornatore en Tim Roth, what could go wrong? LePaulski en ik hadden desondanks een gezellige avond maar daar had 1900 niets mee te maken. Tornatore heeft zijn eigen script verfilmd. Ik weet niet of dat met zijn vorige films ook het geval was maar ik kan het me niet voorstellen. Tornatore is naast een sentimentalist vooral een visualist maar inhoudelijk brengt de film niets. Het is een beetje treurig om vast te moeten stellen, maar het is duidelijk een geval van schoenmaker-blijft-bij-uw-leest! Roth die leuk meedoet kan ook niets meer bakken van de wezenloze, quasi diepe teksten. Het dieptepunt wordt gevormd door dat ventje van Heavy (die met die oscillerende ogen) die helaas een van de hoofdrollen kreeg toegewezen, hij straalt weinig uit en het kan niet anders of hij moet constant gevraagd hebben "What iess my motivatione?" wat duidelijk tot Babylonische spraakverwarringen moet hebben geleid met de Italiaan Tornatore.
Maar er zitten natuurlijk ook best een paar gelukte scènes in met visueel spektakel; de dansende vleugel, paino-battle en een stuk of wat leuke shots waarin Tornatore zijn camerakunsten kan tentoonspreiden. Maar het verontrustend platte verhaal en bijvoorbeeld de overbodige shots van (zeer wulpse) Italiaanse schonen stelden behoorlijk teleur.
LePaulski
Als Springhaver dit in zaal 1 programmeert weet je dat ze hopen dat Tornatore wel eens de man van het moment kan worden. Nu La Vita e Bella al zo'n zeventien jaar een doek bezet zodat het magere Utrechtse aanbod nog meer kan verschralen, komt de Italiaanse meesterbespeler der sentimenten met een engelstalige (denk aan de angelsaksische markt -waaronder Nederland-), op een boot spelende (denk aan de Titanic) rolprent.
VW heeft het meeste al gezegd en ik wil er dan ook niet al te veel woorden aan vuil maken, maar dit is een enorme teleurstelling. Die boot komt nooit tot leven, behalve als natte droom van de production designer. Vooral de bemanning, die toch de familie van pianist Tim Roth moet vormen krijgt geen gezicht. Ook Pruitt Taylor Vince niet. Deze melancholieke trompetspeler kan inderdaad een knap trucje met zijn waterige ogen. Als tip kan ik wel meegeven dat je met het tellen van het aantal rollende bewegingen de tijd aardig doorkomt.
Verder lijdt dit produkt in ernstige mate aan het Godfather/Once Upon a Time in America virus dat voorschrijft dat Amerika aan het begin van deze eeuw slechts bestond uit diepe bruintinten. Ook mijn grote vriend Ennio Morricone doet nog een leuke duit in het zakje. Schaamteloze edelkitsch, waar je bij een betere film ongetwijfeld van kan genieten. Hier moet hij een melodie componeren, waar bij iedereen spontaan de tranen in de ogen springen. En dat lukte bij mij helaas alleen om de verkeerde redenen.